Auteur
Blogpost:
Gabriëlle Berning
Er was eens...
Op een dag ontmoette zij een echte kunstenaar. Met krullen en een goed stel hersens. Hij maakte een prachtige tekening voor haar. Zij gaf hem een mooie foto. Het zal u vast niet verbazen dat zij verliefd werden. Met haar spijlenbed in de aanhanger reisde zij hem achterna, naar een mooi huis, honderd kilometer verwijderd van haar geboortestad, in een streek met veel heuvels, echte kuitenbijters. Zij kocht een fiets met versnellingen, die glansde in de lentezon. Zo bouwden zij hun leven op. Het stel kreeg twee prachtige kinderen, poezen, goudvissen in de vijver en een vrolijk kwakende pad.
Als hij vroeg: ‘Ben je blij?’
Anwoordde ze altijd: ‘Ja!’
En zij leefden nog lang en ...
Wij leven nog. Het meisje ben ik. De jongen is mijn man. Ons sprookje kreeg een andere wending, toen hij tien jaar geleden werd getroffen door een zware hersenbloeding. Hij is blijvend halfzijdig verlamd en zijn persoonlijkheid is veranderd. Na een lange revalidatie, die niet bracht waarop we hadden gehoopt, moest het gezin leren omgaan met die beperkingen. Dat is lastig. Nog steeds. Ook voor onze dappere kinderen, die destijds acht en elf jaar waren. Hij woont niet meer thuis, maar komt nog wel op bezoek.
Vanuit de hulpverlening is er steeds meer aandacht voor ondersteuning van de familie. In welke vorm dan ook. Niet iedereen heeft behoefte aan ‘lotgenotencontact’. Zo belde ik eens met 1001 vragen naar een hulpverleningsinstantie. Een lieve mevrouw zei meelevend: ‘Ach, ik weet wat het is, mijn man doet ook zo moeilijk’. Dat helpt niet, als je op zoek bent naar klinische uitleg en nuchtere tips. Ik wilde graag informatie over de specifieke schade en hoe ik het beste kon reageren bij onrust. Een cursus over niet-aangeboren hersenletsel was nuttig, maar vooral ook het advies van experts op dat gebied. Het is goed, als de familie van iemand met hersenletsel niet uit algemene folders of van het internet de informatie moet halen, maar ook persoonlijk geadviseerd kan worden. Constructieve samenwerking tussen de cliënt, de familie en de begeleiders van de zorginstelling vind ik belangrijk. En dan heb ik het niet over de was doen. De ervaringsdeskundigheid van de naasten geeft een completer beeld. Zo kunnen we samen goed voor iemand zorgen.
Gelukkig vind ik afleiding en rust in mijn beroep. Als fotograaf werk ik op het moment aan ‘project Nijmeegse StadsNomaden’, een document over de opbouw van hun ecodorp.
Ook schrijf ik nog steeds. En dat heeft iets moois opgeleverd! Zojuist is verschenen bij Uitgeverij de Graaff mijn boek:
‘Knarsend grind, de gevolgen van niet-aangeboren hersenletsel’.
Een man. Een vrouw. Een breindefect. Knarsend grind is een persoonlijk verhaal over het revalidatieproces na een hersenbloeding. In een bizar decor van zorginstellingen, musea en dierentuinen gaat een vrouw op zoek naar de nieuwe identiteit van haar man. De pijn van een gereduceerd leven, raak neergezet in beeldende observaties van mensen en gebeurtenissen.In bijgaande link vind je fragmenten en foto's uit mijn boek.
Vragen zijn welkom!
Lees verder op mijn site
