Blogpost:
Hilde Vandermeeren
Filmrechten verkocht
Dat mijn personages ooit tot leven zullen komen zie ik niet al een eindpunt of einddoel, maar juist als een motivatie om verder te schrijven. Het blijft een vreemde gedachte dat je maanden in je eentje zit te zwoegen om daarna je personages en je verhaal op de wereld los te laten. Maar ik doe niets liever dan wat ik nu doe. Opstaan, in vrijetijdskleren (sloffen/trainingsbroek/T-shirt met gaten) aan mijn bureau zitten en mijn personages hun gang laten gaan. Het klinkt nu misschien alsof het vanzelf gaat, maar dat is niet zo. Er zijn altijd momenten waarop ik me afvraag of het nog zal lukken, of ik nog ideeën zal hebben tot lang na mijn pensioen (want het pensioen van een zelfstandige schrijver stelt niets voor), of vrouwelijke thrillerauteurs in Vlaanderen ooit de erkenning en media-aandacht zullen krijgen die hun mannelijke collega's krijgen (echt iets om mee te volgen in de Vlaamse pers!), enzovoort enzovoort.
Maar de drive is er. Terwijl mijn vijfde thriller in wording - verschijnt eind mei 2017, voorlopig houd ik de werktitel nog even voor mij - op dit moment door mijn Eerste Lezer gescalpeerd wordt, heb ik al de flaptekst geschreven voor mijn zesde thriller. Een flaptekst is iets intrigerends, de tekst moet nieuwsgierig maken, maar mag niet te veel verraden. Dat betekent dus dat ik nog niet volledig weet wat er zal gebeuren in dat verhaal. Maar de aanzet is er.
En ik stort me met plezier in het volgende schrijfavontuur.
