Gered van de ondergang
22-10-2020
+1
+1
Voor een van mijn collega’s vond de eerste ontmoeting met de fysica plaats via een serie biografische schetsen van grote natuurkundigen die hij achter op de pakken hagelslag aan de ontbijttafel las. (p. 8-9)
Niemand durfde mij een middag vrij te geven om mijn proefschrift te verdedigen, zelfs de chef de clinique niet. (p. 31)
Het was in die tijd trouwens helemaal niet zo gebruikelijk om alles te publiceren – je kon ook uitstekend een reputatie als deskundige opbouwen zonder dat je ooit een artikel in een tijdschrift had geschreven. (p. 78)
Toen ik me daar in ging verdiepen, kreeg ik al snel het idee dat al die onderzoekers alleen maar van elkaar overschreven – “It is well known that ...” Terwijl het helemaal niet zo “well known” was! (p. 92)
In de jaren vijftig en zestig geloofde Shell nog erg in het belang van fundamenteel onderzoek. In het Amsterdamse laboratorium, het KSLA, werd veel geïnvesteerd, en de knapste koppen zaten er bijelkaar. Er zijn daar later meer dan twintig hoogleraren uit voortgekomen. Na het midden van de jaren zestig stopte dat allengs. Wereldwijd was het geloof in fundamentele wetenschap als taak voor de industrie verdwenen, en bij Shell kwamen juristen en accountants aan de top in plaats van ingenieurs. (p. 99)
(...) en ik heb Willem Wilmink ervan kunnen overtuigen dat een vertaler zich dient te onthouden van anachronismen (hoe geestig ze soms ook zijn). (p. 111)
Boeken kocht ik toen nog niet veel, dus ik sleepte van alles uit de universiteitsbibliotheek. (p. 152)
Daartegenover stonden mensen als Herman Müncher van de Universiteit van Amsterdam, die gesteentemonsters namen en ze onder de microscoop legden. Het maken en interpreteren van de slijpplaatjes waarmee löss en andere afzettingen zo nauwkeurig bestudeerd kan worden, dat is een uitstervend vak in Nederland. Müncher neemt die flinterdun geslepen sedimentmonsters, vergroot ze tot vier- vijfhonderd keer, en kan soms zelfs individuele regenbuien herkennen. Hier, deze kistjes met zijn glasplaten heb ik toevallig net vorige week met hem gered van de ondergang – de Universiteit van Amsterdam wilde ze allemaal weggooien. (p. 183)
