Auteur
Blogpost:
Renee Blom
Hel op aarde
Aan mijn aanhoudende verkoudheid ligt het niet dat ik de afgelopen dagen regelmatig zat te snotteren op de bank. Maar misschien komt het wel door mijn leeftijd of doordat het boek over mijn moeder, die als joods meisje in de kampen belandde, nu eindelijk geschreven is. Of komt het door de persoonlijke verhalen die ik aan het optekenen ben of toch door de vreselijke beelden die juist deze dagen met ongeremde wreedheid onze huiskamer binnendringen, dat ik mijn tranen niet kan bedwingen. Ik denk dat het komt door alles bij elkaar. Het is oorlog in mijn hoofd. Het is niet te bevatten.
Er zijn geen woorden voor
omdat ik niet begrijpen kan
waarom dit is gebeurt. .
Mijn vertrouwen wankelt,
ik raak uitgeput en ben met stomheid geslagen.
Nooit meer Auschwitz.
Als mijn griep het toelaat dat ik zonder aanhoudend te hoesten de stilte, de stilte kan laten zijn, dan ben ik er vanmiddag zeker bij. In het Atrium van ons Stadshuis bij een kleine bijeenkomst rond een deel van het Nationale lichtmonument. Een lichtmonument van stenen die staan voor de 104.000 vermoorde joden, Sinti en Roma. De stenen die staan voor de mensen die ook vanuit Nieuwegein, toen nog Vreeswijk en Jutphaas inclusief Hoograven, werden weggevoerd. 28 Joden uit Hoograven die het slachtoffer werden van ongeremde haat. Onder hen zeven kinderen, waarvan de jongste Maurits Schreeuwer amper 1 jaar jong was. Maar voor mij toch ook heel stiekempjes één steen die staat voor mijn moeder, die 63 jaar lang slachtoffer was van die vreselijke holocaust.
