Auteur
Blogpost:
Vincent Baumgart
Motief X (deel 1)
‘Wat zei je, Sjon?’ antwoordde de snor tegenover hem. ‘Ik mot effe dit proces-verbaal afmaken, dan ben ik er voor je.’
‘Gaat nergens over,’ vervolgde de dikke. ‘Maar er zit me iets toch niet lekker. Vijfentwintig boeken verkocht, daar schrijf je toch niet voor? Wat is nou het motief van zo'n figuur?’
‘Effe je klep houden nou, Sjon. Ik ben zo bij je...’
Er viel een stilte die enkel gevuld werd door toetsengeratel.
‘Ik weet het weer!’ riep Sjon. Hij rukte zich uit zijn stoel, waarbij de tafel achter zijn riem bleef haken en met een klap terugviel.
‘Tjezis, wil je m'n megafoon even lenen?’ De snor duwde zich met stoel en al achteruit, rolde tegen de achterwand en kwam tot stilstand tegen een planbord met gele post-its.
‘Die Baumgart..., zijn motief...,’ De dikke had zich naar het raam gekeerd en overzag het gekrioel van toeristen, beurspersoneel, Bijenkorfgangers, zakkenrollers en balletje-balletje criminelen. Van elk van hen wist hij 'what made them tick'. Hij draaide zich om. ‘Vlak voor we hem vrijlieten, zei hij iets. Het leek me toen niet belangrijk, onmogelijk zelfs, maar nu...’
‘Nou, wat was dat dan? It better be good,’ snerpte de snor. ‘Door dat gefilosofeer van jou ben ik de laatste zin van mijn pv kwijt.’
‘Hij zei...,’ en de dikke boog zich voorover naar de snor terwijl hij met zijn vuisten op het tafelblad steunde, ‘Hij zei dat zijn motief innerlijke noodzaak was!’ De dikke had deze laatste woorden gebruld, als een tijger in een kooi.
‘Nou Sjon, maak je daar zo'n heisa over?’
‘Dat is het nou juist, Arie. Dat motief kennen we hier helemaal niet,’ brulde de dikke.
Lees verder op mijn site
