Blogpost:
Let
Het Pro-verfilm Betoog
HET BOEK IS BETER DAN DE FILM
Nou moet ik zeggen dat ik me daar zelfs ook wel schuldig aan maak, en dat er vaak echt wel een kern van waarheid in die bewering ligt. Soms kiezen scenarioschrijvers gewoon voor hele onlogische plotwendingen, karakterinterpretaties, of laten ze het origineel om een mij totaal onbekende reden compleet varen en verzinnen ze een volkomen nieuw verhaal. Niemand zal bijvoorbeeld beweren dat de verfilming van Fantastic Four (zowel de versie uit 2005 als die uit 2015) echt een succes was.
Bij iedere verfilming, verserie-ing, of verhoorspel-ing staat er weer een kleine boze menigte literatuurfanaten met hooivorken en fakkels klaar om het hoofdkantoor van de BBC/SciFi/Warner Bros binnen te vallen over de rolverdeling, de verhaalstructuur, de special effects, de uitspraak van dat ene onbestaande woord wat door een schrijver is verzonnen maar in de serie uiteraard totaal verkeerd wordt uitgesproken, het feit dat in het boek het ruimteschip oranje stoelen had en in de serie grijze, het feit dat iemand in het boek in die ene scene toch duidelijk sandalen droeg ondanks het feit dat het niet echt iets afdoet aan het verhaal, of de vreemde keuze voor een bepaalde acteur in een bepaalde rol die helemaal niet lijkt op hoe een gemiddelde fan in het zuidoosten van Nederland zich bij het lezen van de derde hertaling van het boek voor de ogen haalde dat ‘ie eruit zou zien.Soms ben ik het met sommige van die punten wel eens. Is dat een reden om niet te verfilmen? Nee.
Ik zal je een geheim verklappen; niet iedereen leest graag. Dat kan een reden hebben, zoals dyslexie of moeite met taal of concentratiegebrek. Het kan ook gewoon zo zijn dat je niet graag leest, en daar is niets mis mee. Ik houd niet van voetballen of hardlopen of op een strand liggen. Lezen is een hobby, net zoals puzzelen, schilderen, borduren of postzegels verzamelen. Je hoeft er niet van te houden, en je hoeft het al zeker niet voor je plezier te doen. Het maakt je schoolcarriere vaak een stuk makkelijker als je er wel van houdt, maar ja, ik had dan weer een achterstand bij gym. Het belangrijkste aan een boek is niet dat je het leest.
Wat zeg je nou? Is lezen niet belangrijk?
Dat zei ik niet precies, maar daar komt het wel op neer; lezen is niet het belangrijkste onderdeel van een boek. Weet je wat wel een belangrijk onderdeel van een boek is? Het verhaal. Weet je wat er ook een verhaal heeft? De boekverfilming. Begin je ‘m te snappen? Ik ga nog een klein beetje verder, en ik ga er een casus bijhalen. Vet leuk.Komt ie.
Shadowhunters. Als jullie allemaal voor vijf seconden willen wachten met me veroordelen omdat ik er graag naar kijk kan ik even mijn punt maken. Deze serie is gebaseerd op Cassandra Clare’s The Mortal Instruments / De Kronieken van de Dood en gaat over een meisje wat er per ongeluk achterkomt dat ze engelenbloed heeft en via een hoop problemen terecht komt in de wereld van haar ouders, en laten die nou als hobby op demonen gejaagd hebben in hun jeugd. Uiteraard voegt ze zich bij de huidige generatie jagers, is een van haar lotgenoten heel erg knap, wordt ze verliefd, en ook de prachtige ‘love-triangle’ waarin twee mooie jongens om haar hart moeten vechten ontbreekt niet.
Weet je wat deze serie ook heeft? Een vrouwelijke hoofdpersoon die zichzelf uit de meest nare situaties red. De beste vriend die zich, tegen iedereens verwachtingen in, deze nieuwe wereld eigen weet te maken. Een overkoepelend orgaan wat, hoewel uit goede intenties begonnen, zijn doel inmiddels voorbij is. Vooroordelen tegenover mensen die anders zijn, karakters die leren dat de vooroordelen waarmee ze zijn opgegroeid niet per definitie waar zijn, en dat je van mening kan veranderen, zelfs als je een boze, 16-jarige tiener bent.
Verhalen hebben een grote invloed op hoe we ons leven invullen – kijk bijvoorbeeld maar eens naar de Bijbel. Young Adult Literatuur is juist daarom zo interessant; het biedt perspectief tijdens een leeftijd waarin je heel veel verandering doormaakt. Verhalen kunnen ons nieuwe inzichten geven, ontspanning bieden, of ons laten zien dat we niet altijd alleen zijn. Moet dat alleen weggelegd zijn voor lezers? Of kunnen we ons misschien even over het elitaire ‘boeken-zijn-beter’ idee heen zetten om in te zien dat verfilmen verhalen beschikbaar maken voor iedereen, en dat zelfs slechte boeken een goed verhaal kunnen hebben?
