Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×

Blogpost: Paul Heijnen - a braindamaged person

Het recht om het tijdstip van je sterven zelf te kiezen in relatie tot dementie en het recht om dit tijdstip door anderen te laten bepalen

Mathijs,

Henk en Nina Blanken, namen die voor altijd onuitwisbaar in mijn brein gegrift staan.

Het kleine stukje over het recht om op een zelf gekozen moment te sterven heeft grote indruk op mij gemaakt. Het verwoord een deel van het recht waarvoor ik zou staan, als ik een stukje wetgeving gestalte zou mogen. Maar ja, ik ben geen jurist en zal het ook nooit worden. Een hersenbeschadiging ten gevolge van een verkeersongeval maakt dat onmogelijk. Het NAH Frontaal Syndroom. Het gebied van planning en organisatie is beschadigd met alle gevolgen van dien. Een niet aangeboren hersenbeschadiging met een trendbreuk. Alles voor het ongeluk schud ik uit mijn mouw en alles er na daar ga ik de bietenbrug mee op. Allen alles verandert zo snel, dat ik dat ik ook daar in de moeilijkheden kom. Ik ben verworden tot een sociaal ongeleid projectiel. En Paul, Paul is de Paul van vroeger niet meer. Maar, ik zal mijn best doen om jouw collega te steunen met alles wat hem en zijn familieleden zou kunnen helpen om zijn doel te bereiken, namelijk door mijn gefragmenteerde geheugen aan te spreken en te verwoorden van hoe ik over het onderwerp denk en wat ik zou doen om het keuzemoment af te dwingen. Ik zal het onderwerp multidisciplinair benaderen en door de wijze van omschrijven mensen proberen aan te zetten om na te denken en een keuze te maken.

Mijn moeder is 92. Ze heeft aangegeven dat zij ten alle tijde wil leven, ook al betekent dat ze heeft te dealen met het feit dat ze bij een reanimatie als een kasplantje zal leven. Mijn moeder heeft aangegeven dat zij uit een sterk geslacht komt en dat zij haar broer van 102 (op drie dagen na) wil overleven. Zij stelt dat de medische wetenschap zich zo snel ontwikkelt dat elk jaar ze er in feite een levensjaar er bij krijgt. Paul, ik vind 118 jaar een mooie leeftijd is om te sterven. Zorg jij dat het zorgplan van de instelling er op wordt aangepast? Het gevecht tegen de kortzichtingheid van de instelling is begonnen. Het mens het etiketje van dementie opplakken, terwijl het elke keer een vorm van verwardheid bij blaastontsteking. De WLZ instelling heeft haar laten vermageren tot 43 kg (in feite zou het 40 kg kunnen zijn, omdat er een meetfout van 3 kg mogelijk is). Ik vraag mijn moeder een paar keer per jaar of zij er nog zo over denkt om geen euthanasie toe te staan. Zij wil geen euthanasie, omdat ze juist bang is voor het feit dat personeel van de instelling iets doet wat haar dood bespoedigt. En ze heeft er gegronde redenen voor. Melding van bewoners dat er bejaarden mishandeld worden, het zien van bloed aan de muren en in de lift op het moment dat een dergelijke mededeling gedaan wordt. Mensen die in het ziekenhuis komen en relatief kort er na komen te overlijden. Je ziet mogelijk causale verbanden. Je meldt het, maar omdat je etiketje Wolfheze hebt, wordt er niet mee gedaan.
Ik vraag mij moeder met een zekere frequentie om haar wil te herbevestigen om zo te laten zien dat zij elke keer bij haar volle verstand een afweging heeft gemaakt. Daarnaast heeft mijn moeder 2 gemachtigden aangewezen die gezamenlijk in geval dat ik dat niet meer kan haar belangen vertegenwoordigen.

Je ziet dat het mij moeite kost en dat ik lap papier nodig heb om tot de kern te komen.

Jouw gast/collega – zeker nu hij aangegeven heeft dat hij liever schrijft dan leeft – zou regelmatig moeten verklaren dat hij wil sterven en het moment waarop hij zijn wil niet meer kenbaar kan maken dit moment wil laten bepalen door zijn naaste familieleden. Het zeker een aanwijzing hoe hij blijvend denkt. Dit indien de naaste familie naar de rechter moet om euthanasie af te dwingen.

Het enkele feit dat artsen in feite weigeren euthanasie toepassen conform een eerdere overeenkomst, is gelegen in het feit dat de arts van zijn werkgever geen toestemming geeft om actief aan euthanasie mee te werken. Dit komt, omdat de aansprakelijkheidsverzekeraar van de instelling en/of  de arts zelf moeilijk doet ten aanzien van de dekking. Het komt voor dat de verzekeraar geen dekking verleent tegen eventuele aanspraken van derden – al dan niet familieleden in casu nabestaanden. Ik ben er dan ook voor dat artsen recht op (gefinancieerde) rechtsbijstand moeten hebben in geval van euthanasie. Een arts zal niet of minder snel tot euthanasie overgaan, indien hij de kans loopt om zijn zuur verdiende centen te moeten opofferen aan proceskosten. Neem dit weg en het kan soepeler verlopen.

Je collega heeft het geluk dat hij zijn wil nog steeds bij zijn arboarts kan laten vastleggen in het medisch dossier en dat hij recht heeft op een afschrift van dit dossier en dat hij dit aan zijn echtgenote en kinderen kan geven, die dat op hun beurt kunnen gebruiken als een vorm van steunbewijs. Dit is wenselijk, omdat ons erfrecht er op gericht is om iedereen van een erfenis uit te sluiten die aan een vroegtijdige dood heeft meegewerkt.

Een brief tegen uitreiking van een ontvangstbewijs (stempel van de rechtspraak met datum en paraaf van de baliemedewerker)  toont aan dat je collega zich een extra inspanning heeft getroost om zijn wil vast te laten leggen. Als daar ook nog een vorm van dementie beschreven wordt die je als voorbeeld geeft van wat je wel of niet wilt, wordt de wilsuiting alleen maar sterker.

Daarnaast zou ik het Hebban lezersplatvorm willen vragen om aan dit onderwerp aandacht te schenken. Er zouden een aantal instrumenten aangewend moeten worden om lezers van dit platvorm te bewegen om hun schrijvende pen op te nemen om hun gedachten aan het papier toe te vertrouwen. Ik ben benieuwd welke creativiteit deze groep ten toon kan spreiden als ze uitdaging aannemen om binnen 1000 woorden een begrip als ondragelijk lijden te beschrijven. Iedereen heeft wel wat mee gemaakt of kan zich een bepaalde voorstelling maken. Maar als je het niet deelt, is het verloren kennis. Dit geldt ook voor vormen van dementiesituaties die je wel wilt.
Een snellere inventarisatie over zo'n moeilijk onderwerp kun je niet krijgen. Niet alleen jouw huidige gast doe je daarmee een plezier, maar ook Hugo Borst geef je hiermee een krachtig wapen om de zorg en zorgmogelijkheden te verbeteren.

Niet iedereen ligt het om zo’n onderwerp rond het sterven van een dierbare op die manier te verwoorden en daarom zou je ook andere vormen van taalexpressiemogelijkheden moeten toestaan. In de vorm van een bloestollende thriller.
Of in de vorm van een wedstrijd onder scholieren.
Om het even wat. Het gaat er om dat we onze hersen gebruiken om woorden te vinden om over dit moeilijke onderwerp te schrijven.

Wellicht kan Nico een eerste aanzet geven met een grensverleggende provocatie op de woensdag.

Het spijt mij dat ik er een lang epistel van moest maken om mijn gedachten op papier te krijgen. Hoofd- en bijzaken is een dingetje. Soms kom ik niet verder dan in voorbeelden te spreken. Ik kan niet anders dan deze externe prikkel niet te negeren. Dat lukt niet. Het achtergrondgeheugen zal blijven werken totdat ik mijn ei gelegd heb. En dat duurt gemiddeld 7 jaar voordat ik tot de kern kom. Dus bewaar alle bijdragen, want ik ben een meester in het verlies van digitale letters.

Paulus, a braindamaged person

Reacties op: Het recht om het tijdstip van je sterven zelf te kiezen in relatie tot dementie en het recht om dit tijdstip door anderen te laten bepalen

Beginnen over het einde - Henk Blanken Jouw boekenplank Jouw waardering
Jouw recensie   Schrijf een recensie
? Onze partners