Blogpost:
Silke van Deelen
Het vergeten boek van Silke van Deelen
Om maar enkele titels te noemen en de redenen waarom ze nog steeds op mijn todo-lijstje staan: Doodswens van James Patterson (want, eigenlijk moet ik eerst de voorgaande delen van deze serie gelezen hebben); Duizend schitterende zonnen van Khaled Hosseini (want, wie De vliegeraar gelezen heeft, zou deze ook gelezen moeten hebben); Witte oleander van Janet Fitch (want, aanbevolen door Oprah Winfrey); Zustermoord van Tess Gerritsen (want, cadeau gekregen... van mijn zus). En zo staan er nog tien ‘vergeten’ boeken in de kast en liggen er vier op mijn nachtkastje.
De meeste van deze boeken heb ik op een tweedehands boekenmarkt gekocht, een enkele heb ik gekregen. En eigenlijk is geen één van deze boeken echt vergeten, want ik zie ze dagelijks staan en heb ook het vaste voornemen om ze ooit te lezen. Als ik meer tijd heb. Dan inderdaad. Wat zijn nou vijftien boeken? Als ik er een half jaartje voor inlas, zou ik al een heel eind moeten zijn. Maar telkens komen er weer nieuwe(re) boeken tussendoor; fysieke boeken die na drie maandan weer terug de leesclubs ingaan, of die voor een bepaalde datum gelezen moeten zijn in een online leesclub. Maar ook luisterboeken die slechts tijdelijk te beluisteren zijn en e-books die het interne geheugen van mijn gsm opslokken.
Als ik in een opruimbui ben, overweeg ik soms heel even om een schifting in mijn boekenkast te maken door bijvoorbeeld alle ‘vergeten boeken’ die niet in de top 1000 van Hebban staan naar de kringloopwinkel te brengen. Want, als ze niet in deze lijst staan, kun je ze dan wellicht niet beter echt vergeten? Misschien zijn ze de moeite van het lezen wel niet waard, een verspilling van tijd en ruimte. Maar, zodra ik ze oppak en in een verhuisdoos leg, breekt mijn boekenhart. Want ik ben bang dat ‘uit het oog’ in dit geval niet ‘uit het hart’ betekent en ooit die tijd aanbreekt dat ik zonder boek zal zitten en zou wensen dat ik al deze geduldige boeken nooit weg had gedaan. Daarom laat ik ze versloffen en verstoffen, tot ik wellicht wél de tijd heb om ze alsnog te lezen. Ooit. Als ik meer tijd heb. Dan inderdaad.
