Blogpost:
Roosje de Vries
Hulde aan Tonke Dragt
Voorgelezen werd ik niet. Daar hadden mijn ouders en opa's en oma's geen tijd voor, of misschien hielden ze niet van lezen. Voorlezen heb ik veel gedaan en doe ik nog: aan mijn kinderen, aan mijn kleinkinderen.
In die tijd leerde een kind lezen door dat hardop te doen voor de hele klas. Ja, dan moet je intens verlegen zijn, zoals ik, en een beetje angstig. Daarom huilde ik tranen met tuiten toen op mijn eerste rapport tussen alle 8-en slechts een 6 1/2 voor lezen stond. Dat ervoer ik als een heuse afgang.
Maar hoe dan ook, ik las altijd ver vooruit tijdens de leesles en moest tegelijk in de gaten houden waar we waren met klassikaal lezen. Dat is nog eens multitasken. We lazen via de methode leesplankje Aap, Noot, Mies. Dat schijnt een revolutionaire methode te zijn geweest. Tegen het kerstrapport konden de meeste kinderen eenvoudige zinnetjes lezen.
Lid van de Openbare Bibliotheek waren we niet. Ik weet niet waarom; was het abonnement te duur? Of paste het gaan naar een bibliotheek niet binnen het opvoedingsconcept? Maar de bibliotheek van ons buurtclubhuis van de nonnen - zelf niet katholiek zijnde - bracht soelaas. Twee keer per week maximaal mocht ik een boek omruilen voor een stuiver. De bibliothecaresse bepaalde welke boeken ik las, en dat mochten geen jongensboeken zijn. Geen De Vijf of Arendsoog voor mij.
Daar maakten de boeken van Tonke Dragt, toen denk ik net uitgegeven, veel indruk op mij: De tweelingsbroers, De brief aan de koning: een mengeling van fantasy, zouden we nu zeggen, en een historisch ridderverhaal. Als meisje van acht las ik die met rode oortjes. Later heb ik ze aan mijn kinderen voorgelezen en ik schrok van die lange ingewikkelde zinnen en bijzinnen beginnende met een tegenwoordig deelwoord.
Nu begrijp ik hoe goed ik toen al lezen kon.
De brief aan de koning is nu in het Engels vertaald, 60 jaar na dato.
