Auteur
Blogpost:
Selma Noort
KONINGSKIND
Je kunt als schrijver een verhaal lang 'bij je dragen' tot de tijd rijp is en het idee min of meer rond. Dat deed ik met het verhaal over het salomonsoordeel. En toen ineens kon ik het schrijven. Vanuit het perspectief van de oudere zus van de betreffende baby, het vijftienjarige meisje Zissel.
Het leven is niet eenvoudig en het verhaal van Zissel ook niet. Zissel heeft een ingrijpende beperking. Niet alleen is haar linkerarm niet volgroeid, maar ook kan zij niet spreken. Zij is stom. Veel mensen in het buurschap waar Zissel woont, denken dat zij ook doof is, en geestelijk beperkt. Maar dat is zeker niet zo.
Door een zwijgende hoofdpersoon te kiezen, moest ik andere manieren vinden om Zissels gedachten en gevoelens te beschrijven. Het maakte het schrijfproces interessant. Mensen om Zissel heen vulden voor haar in wat zij dachten dat er in haar omging. En dat kwam vaak niet in de buurt van wat er werkelijk in Zissel omging.
Ik vertel over dit verhaal vanaf groep acht tot op middelbare scholen, maar ook aan volwassenen die het boek bijvoorbeeld met hun leesclub hebben gelezen en mij uitnodigen om vragen te komen beantwoorden, en om over de totstandkoming van het boek te vertellen. Heel fijne bijeenkomsten zijn dat.
Tijdens het schrijven van dit boek reisde ik naar Israël, de Westelijke Jordaanoever en Jordanië. Een bevreemdende reis om nooit te vergeten, zeker niet nu ik dagelijks het oorlogsnieuws zie.
Koningskind werd vertaald in het Russisch en het Sloveens. Ondanks de dringende aanbevelingen van een gerenommeerde vertaalster Nederlands-Duits en van het Nederlands Letterenfond, werd het boek niet in het Duits vertaald. Duits is een belangrijke taal omdat in veel andere landen Duits als tweede taal gelezen/gesproken wordt, en met een Duitse vertaling loop je dus meer kans op weer verdere vertalingen. De Duitse uitgevers vinden Koningskind een historische roman die niet binnen hun fonds van moderne jeugdliteratuur past.
Ik had heel graag gezien dat Koningskind verder door allerlei landen reisde. Het doet me verdriet dat het in Duitsland geen kans heeft gekregen en dat het daar dus niet bij lezers terecht zal komen.
Kan ik daar iets aan doen? De vertaalster heeft haar uiterste best al gedaan.
Ik zal me erbij neer moeten leggen. Met pijn in het hart.
