Blogpost:
Remkon
lezen is het nieuwe roken
Dat ik ooit ben begonnen met lezen, komt eigenlijk doordat mijn familie rookte, of doordat ik haar heb laten roken. Nee, eigenlijk dat zij stopte met roken. Nee toch niet, het komt doordat zij mij heeft gedwongen te zitten. Eigenlijk is het roken een excuus. Roken is altijd een excuus. Een omweg, waar slechte schrijvers (en slechte lezers) maar al te graag gebruik van maken. Dus laat maar zitten.
Begrijp me niet verkeerd: ga alsjeblieft niet zitten. Altijd blijven lopen, dat is het geheim. Zitten wordt je dood. Iedere minuut die je zit, brengt je dichter bij je stervensuur. Iedere minuut die je loopt, win je tijd. Echt waar. Het is wetenschappelijk bewezen dat je voor je dood kunt vluchten. Gewoon in beweging blijven. Stop niet met lezen, maar loop wel met me mee. Anders haal je misschien het einde niet. Ik merk dat ik met mijn voorkeur voor bijvoeglijke naamwoorden niet helemaal binnen de 500 woorden blijf. Beperking, verdeling en beheersing zijn noodzakelijk. Verdeel en beheers.
Zitten is het nieuwe roken, hoor je regelmatig. Maar kennelijk zijn de rokers gestopt. Je ziet, hoort of ruikt ze dan ook nergens meer. Hoe klinkt roken? Ik kan me verjaardagen herinneren, waarbij ik met mijn autootjes en lego op de grond rondkroop, over het tapijt tussen de bank en de salontafel. Als ik mijn hoofd oprichtte, snoof ik de lucht van bezwete sokken en panty’s op. Ik zag en rook benen, daarboven was alleen een wolk van tabaksaroma’s, oeverloos gezwets en gezwatel, afgewisseld met een snerpende schaterlach of een snotterige scheet. Op de draaitafel imiteerde een grote ronde zwarte schijf het zoetgevooisde stemgeluid van Herman van Veen: ‘rozegeur…, maneschijn..’
Mijn moeder legde ’s middags, voor de visite kwam, een zeer uitgebreid assortiment sigaretten en shag gereed. Sigaren waren boven onze stand en pijpen voor intellectuelen. Uit de kast toverde zij imposante asbakken, van steen, marmer en (nep) kristal. Ook deze werden, zorgvuldig opgepoetst, op de tafel uitgestald. Waarbij de meest prestigieuze bakken gekoppeld werden aan de luxere merken. De shag en de kwartjespeuken kregen plastic schoteltjes toebedeeld.
Op deze manier ontstond automatisch een soort tafelschikking. Ieder die binnenkwam, wist direct waar zij of hij geacht werd plaats te nemen en met wie er luchtig geconverseerd diende worden. Het was de tijd dat mensen niet samenkwamen om elkaar te zien, maar om samen te roken. De rook voorkwam dat men elkaar zag, wat een goede verstandhouding bevorderde en bestendigde.
(wordt vervolgd?)
