Blogpost:
Bohse
Marketing en verkooptechnieken (3)
‘Wanneer zou ik dat in godsnaam gedaan hebben?’ kaatste mijn vrouw mijn verontwaardiging terug over de eetkamertafel.
Maar dat was me te doorzichtig.
Ze deed nu wel hoogst verongelijkt, maar ik ken haar ondertussen - dit huwelijk sleept al meer dan vijfentwintig jaar aan, mij maakt ze niks meer wijs, het lag er te dik op. Mooi geacteerd, waarde echtgenote, staande ovatie, hier is de ruiker, spots uit, doek neer, terug naar af en de cheque ligt klaar op de schminktafel in de kleedkamer - bedankt en tot nooit meer. Want ik, ik wist wel beter. Ik was de waarheid op het spoor, dat voelde ik aan mijn water. En deze bloedhond zou zich niet meer van de wijs laten brengen met een leugen in de oren en een aai over de kop. Nee, mevrouw, deze steenpuist moest voor eens en altijd worden doorgeprikt, want ik was er klaar mee. Meer dan klaar. Elke relatie moet stoelen op eerlijkheid. En op een stevige biefstuk op tijd en stond in plaats van al die ellendige incawortel-gadogado-notenmarinademengsels uit een of andere spannende uithoek van de wereld. Ziedaar mijn persoonlijke recept voor een gelukkig gezin. Niet dat iemand ooit een wijsheid van mij wil aannemen. En al zeker niet m’n eigen gezin.
‘Nogmaals,’ wou mijn vrouw met meer aandrang weten, ‘wanneer zou ik jouw manuscript vergeleken hebben met oneetbare zandtaartjes?’
‘Vorige week!’ riep ik gewond.
‘Wanneer vorige week?’
‘Vorige week vrijdag, toen ik je sprak van mijn idee over die teasers voor Antrax in de Alpen. En dat is nu verdomme al de tweede keer!’
‘Wat is de tweede keer?’
‘Wel, dat ik moet vaststellen dat jij niet gelooft in je echtgenoot als schrijver! Of herinner je je dat akkefietje met die GoPro niet meer? En hou op met elke vraag te beantwoorden met een tegenvraag!’
‘Hoor eens, schat, je beeldt je dingen in. Natuurlijk geloof ik in jou als schrijver!’
‘Mens, spaar me je praatjes! Ik ben nog niet vergeten hoe je tegen mijn moeder aan de telefoon stiekem te keer ging over hoe jij en de kinderen altijd mijn verhalen moeten lezen en hoe vreselijk zwaar jullie dat blijkbaar valt! Geef maar toe dat je mijn werk niks vindt! Kom op, geef het maar toe!’
Mijn vrouw leek even na te denken, stond dan op en kwam rond de tafel op me afgestapt, haar armen geopend in een gebaar van vrede en verzoening. Ze ging plechtig voor me staan en nam mijn hoofd stevig vast tussen beide handen.
‘Luister, schat, ik weet maar al te goed hoe belangrijk jij oprechtheid vindt in een relatie. Dus kijk me recht in de ogen en luister naar me. Voor eens en altijd: ik geloof heilig in jouw kwaliteiten als schrijver. Je zál doorbreken, dat weet ik zeker. En dan zal niemand trotser zijn dan ik, jouw vrouw, diegene die van meet af aan het volste vertrouwen had in het kunnen van haar geweldige, getalenteerde echtgenoot. En weet je waarom je zal doorbreken? Omdat je sprankelende verhalen schrijft die me altijd vol in het hart weten te raken. Elke. Keer. Weer. Omdat elk verhaal van jou voelt als een epische kroniek waarin de neteligste thema’s worden aangeboord en ontleed. Omdat jouw verhalen telkens opnieuw een angel diep in mijn ziel weten te drijven en me vervolgens niet meer loslaten. Omdat jij elk relaas, kort of lang, gloedvol weet te verpakken in de goddelijkste zinnen en alinea’s. Omdat niemand schrijft zoals jij schrijft. Omdat niemand kán schrijven zoals jij kan schrijven. Omdat jij, mijn lieve man, weergaloos en uniek bent. En zo ongelooflijk begenadigd. En laat niemand, maar dan ook niemand je iets anders wijsmaken!’
Ik slikte moeilijk.
Ik geef het graag toe, mijn gemoed schoot vol toen ik in de vochtige, deugdzame ogen van mijn vrouw keek.
Het was alsof er een steen van mijn hart werd gewenteld. Echt waar.
Want het viel niet te ontkennen: dit kon geen mens veinzen of verzinnen.
En ik schaamde me plots dat ik aan haar had durven twijfelen. Zó erg.
Want voor mijn vrouw geldt, zo blijkt nu maar ineens: Artem non odit nisi ignarus.
Zoek het maar op. Het klopt.
‘Wát wil je precies dat ik doe, ma?’
‘Ik wil dat je nog een bijkomend fictief profiel aanmaakt op dat lezersforum waar je vader regelmatig iets op gaat posten. Een account voor mij, wel te verstaan, en voor mij alleen - waar niemand anders iets van af weet.’
‘O nee, daar heb ik al genoeg problemen mee gehad! Ik ben al die heibel rond dat profiel van Sander Verhofstraeten nog niet vergeten. Weet je wel, ma, dat ik pa er nog steeds van verdenk dat hij mij voor die ellende wou laten opdraaien? Mij, zijn eigen zoon?’
‘Dit ligt anders. Ik zei het net: je vader mag niet weten van dat profiel. En als je het niet voor hem wil doen, doe het dan voor je moeder.’
‘Maar waarom dan?’
‘Wel, ik heb iets goed te maken, vrees ik. We zitten nu namelijk in een nieuwe fase. Je vader begint te beseffen dat we niet geloven in zijn schrijverstalent. Dat we niet achter hem staan.’
‘Dacht hij dat voorheen wel dan?’
‘Begin jij nu ook niet. Luister, het komt er op neer dat ik een account nodig heb waar hij totaal geen weet van heeft. Zodat ik hem volstrekt anoniem fantastische beoordelingen kan geven als dat zo uitkomt. Zodra hij iets gaat posten op dat forum van hem, bedoel ik. Want hij is van plan om regelmatig stukjes van zijn thriller te publiceren op zijn blog.’
‘Uit Antrax in de Alpen? Shit, nee toch? Ik heb nu al medelijden met die lui op dat forum.’
‘Ja hoor eens, eerlijk gezegd interesseert jouw mening me nu geen reet, mij gaat het om mijn huwelijk. Nou, wat wordt het? Doe je het? Voor mij?’
‘Ok, ok. Voor deze ene keer nog. Maar ik maak alles in orde vanop jóuw PC, ma, en ik wil er verder niks mee te maken hebben. Voor het beheer van dat profiel sta jij dus helemaal zelf in, is dat duidelijk?’
‘Overduidelijk.’
‘Goed, begin dan maar na te denken over een geschikte naam. En een geloofwaardige achtergrond.’
‘Dat heb ik allemaal al bij elkaar gepuzzeld. Voor de naam dacht ik aan BlackWidow68. BlackWidow met hoofdletter B en hoofdletter W. En haar achtergrond staat op dit papiertje, voor het publieke profiel op dat forum.’
De ruimte werd een poos gevuld met zwijgend lezen.
‘BlackWidow68,’ klonk het dan. ‘Dat wordt je definitieve gebruikersnaam? En volgens wat ik hier lees, ben je drie keer getrouwd geweest, maar het was nooit de ware? En nu woon je samen met vier Sussex kippen en een koppel schapen? En je houdt van exotische notenmarinades en… bah, jakkes, ma!… BDSM-’
‘BDSM staat voor Bondage and Disci-'
‘Jezus, ik weet waarvoor het staat, ma, dat hoef ik echt niet uit de mond van mijn eigen moeder te horen! Werkelijk, soms jaag jij me evenzeer de stuipen op het lijf als pa! God verhoede dat ik ooit nog ’s trouw met iemand die ook maar iets weg heeft van een van jullie twee! Goed, dat profiel maak ik wel voor je in orde. Tegen morgen, want vandaag heb ik nog te veel werk aan mijn paper.’
‘Ok, bedankt.’
‘Geen probleem. Maar hoor eens, ma, je zou pa toch ook gewoon de waarheid kunnen vertellen? Over zijn schrijfsels, bedoel ik. Dan hoeft al deze ellende toch niet meer? De korte pijn, als het ware? Zo moedig je hem eigenlijk alleen maar aan. Waarom doe je dit nog? Ga je echt wachten tot hij zelf beseft dat het niks wordt met dat schrijven? Want dat zal, geloof ik, zijn tijd nog wel duren.’
Deze keer bleef het geruime tijd stil.
‘Zoonlief,’ klonk het uiteindelijk, ‘je bent het licht van mijn ogen, maar soms redeneer je even dwaas en lullig als je vader. Je hebt nog een dingetje of twee te leren over langlopende relaties. Zie je, mijn zoon, dit is een crisissituatie, een noodgeval. Dit is code rood, begrijp je? Alle waarschuwingslampjes branden momenteel, de leidingen staan op springen, de boot maakt water, het is alle hens aan dek. Er dreigt muiterij, dit is oorlog en ellende - de Vandalen trekken Rome binnen, de Mongoolse horden staan voor de deur, de roofridders langs de Rijn slijpen hun zwaarden. Vergis je niet, jongen, we hebben het hier over een vernietigende windhoos, een tornado, een tsunami. En deze heeft het potentieel van een absolute sloper. Vergelijk het met een acuut hartfalen, want dit is niks minder dan een zaak van leven of dood. En de situatie vraagt om snel, doortastend en leugenachtig handelen of je ziet je vader voortaan nog maar één weekend op twee. Kortom, dit is een kwestie van marketing en verkooptechnieken. Om de vrede te bewaren. Om de meubels te redden. Want op mijn leeftijd heb ik geen zin om nogmaals door de hele cyclus van een nieuwe vent te gaan. Eén keer volstaat ruimschoots. Want voor mij geldt: Asinus ad lapidem non bis offendit eundem.’
‘Hé?’
‘Zoek het maar op. Het klopt.’
