Blogpost: Anjet Daanje

Mijn nieuwste roman: De herinnerde soldaat

13-09-2019 door Anjet Daanje 6 reacties

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

Eind november 2019 verschijnt mijn nieuwste roman, met de titel "De herinnerde soldaat", bij uitgeverij Passage. Op het moment ligt het manuscript bij de redacteur van de uitgeverij, waarna ik nog wat kleine veranderingen zal aanbrengen, en daarna gaat het naar de drukker. Mijn broer, Dieb (de violist en grafisch vormgever van de folkband Rapalje), heeft het omslag al ontworpen, hij kan toveren met Photoshop. Hij is uitgegaan van een oude, Franse briefkaart waarmee mensen elkaar in 1916 "Bonne Annee" wensten, en heeft daaraan details  veranderd en allerlei onderdelen toegevoegd.



Omdat de roman zich in 1922 in Vlaanderen afspeelt, en er ook scenes zijn die plaatsvinden in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog heb ik, voordat ik aan het schrijven begon, eerst uitgebreid onderzoek gedaan. Ik heb veel boeken over de Eerste Wereldoorlog gelezen, en bijvoorbeeld ook boeken en verhandelingen over wat men in die tijd "krankzinnigengestichten" noemde, om te achterhalen hoe men in die instellingen met patiënten omging, omdat de roman in het Guislaingesticht in Gent begint, waar de hoofdpersoon terecht is gekomen, nadat men hem in december 1917 bij het Belgische front heeft gevonden, en hij zich niets kon herinneren, ook niet wie hij was. Dat was een fenomeen dat vaker voorkwam in de Eerste Wereldoorlog, omdat het zo gruwelijk in de loopgraven was en de uitrusting van de soldaten, vooral in het begin van de oorlog, nog was ingesteld op ouderwetse oorlogvoering en niet op het overdonderende geweld van bommen, granaten en tanks. Veel soldaten leden aan wat de Britten "shellshock" noemden, omdat ze geloofden dat het door het gedreun van ontploffende granaten werd veroorzaakt, maar het was een psychische aandoening die we tegenwoordig PTSS noemen: Post Traumatisch Stress Syndroom. Veel artsen in die tijd meenden dat het een symptoom van lafheid was en stuurden de soldaten die aan shellshock leden terug naar het front, maar sommige mannen leden er zo ernstig aan dat ze alleen konden beven en bibberen, en niet meer konden praten of slapen, en sommigen verloren ook voor korte of langere tijd hun geheugen. Zoals de hoofdpersoon van mijn roman. Hij moet ook jaren na de oorlog nog steeds proberen te leven zonder herinneringen, hij moet zijn identiteit opnieuw proberen op te bouwen uit wat anderen hem vertellen over de man die hij vroeger was. Maar dat is moeilijk, want hoe betrouwbaar is de informatie uit hun verhalen, en wat vertellen zijn eigen nachtmerries hem die zich voornamelijk afspelen in de oorlog? Er zijn ook personages in de roman die menen dat het een groot voorrecht is om je verleden te kunnen wissen en overnieuw te beginnen, maar de hoofdpersoon van mijn roman lijdt onder het gemis van herinneringen van voor 1918. Ik heb bij het schrijven van de roman onderzocht en me voorgesteld hoe het zou zijn om jezelf op die manier kwijt te moeten raken.