Blogpost: Kees van Duyn

Mijn #vergetenboek is...

18-12-2016 door Kees van Duyn 2 reacties

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

Het was vroeg in de avond, de televisie stond waarschijnlijk aan, toen de bel ging. Mijn moeder liep naar de deur om deze open te doen. Ik liep mee, ik zal een jaar of tien zijn geweest. Een mevrouw en een meisje, ze was van mijn leeftijd, stonden voor de deur. Het meisje herkende ik, ze zat immers in mijn klas. De mevrouw, haar moeder, kende ik niet. Het werd al snel duidelijk wat ze kwamen doen. Of eigenlijk wat deze mevrouw kwam doen. Ze wilde een lidmaatschap op het toen nog bestaande Boek en Plaat verkopen. Dat lidmaatschap werd aangegaan, boeken en platen werden in de loop der jaren aangeschaft en toen ik mijn ouderlijk huis verliet, ben ik zelf ook lid van deze boekenclub geworden.

Veel boeken, en ook wel eens een plaat, heb ik aangeschaft. Maar tijden veranderen en Boek en Plaat werd overgenomen door ECI. Alles bleef hetzelfde, maar dan onder een andere naam en er was een wat minder huis-tuin-en-keuken-gevoel. ECI kwam met acties, boeken tegen een lage prijs. Veel van die acties heb ik aan me voorbij laten gaan. Maar van één van die voordeelaanbiedingen heb ik wel gebruikgemaakt. Ik kon de verleiding blijkbaar niet weerstaan. Want zeg nu zelf, een gerenommeerd boek van een dito schrijver op de boekenplank te hebben staan, misstaat uiteindelijk nooit.




















Dat dacht ik toen. En dat denk ik nu... niet meer. Zeker niet het boek dat ik destijds heb gekocht. Want hoe populair Camera Obscura van
Hildebrand ook was, ik heb er nooit een vinger naar uitgestoken. Niet om het te lezen in ieder geval. Wel om het uit mijn boekenkast te halen, het op een veiling aan te bieden en om het naar zolder te brengen. Waar het nog steeds ligt te verstoffen, want er is tot nu toe, en waarschijnlijk terecht, geen mens die het aangedurfd heeft het te kopen.

Is Camera Obscura daarmee mijn vergeten boek. Aan de ene kant misschien wel, ergens ver weg wist ik nog wel dat ik het had, aan de andere kant denk ik er geen dag aan om het boek toch eens te gaan lezen. Ga ik het in 2017 dan wel lezen? Hmmmm, dat is een moeilijke vraag die ik mezelf stel, maar de uitdaging die Hebban voorlegt, is nog veel moeilijker. Want heel diep van binnen wíl ik dat boek helemaal niet lezen. Omdat het lettertype me niet aanstaat, want nog kleiner dan klein. Omdat het taalgebruik dermate achterhaald is dat ik me er alleen maar aan zal storen. Omdat ik denk dat ik het boek helemaal niet interessant en boeiend zal vinden. Dus alleen al om de drie hiervoor genoemde redenen denk ik dat het boek vanaf nu opnieuw tot de categorie vergeten boeken zal gaan behoren.












Lees verder op mijn site