Blogpost:
ikooi
Niet kunnen lezen - vreselijk voor een boekenliefhebber!
Overspannen zijn is op zich al geen pretje, maar ik vind het vreselijk om niet te kunnen lezen. Lezen biedt een stukje ontspanning. Afleiding. Plezier. Voldoening. Rust in je hoofd, als je helemaal opgaat in het verhaal in het boek. Maar dat ging dus even niet...
Ik ben (helaas) nog niet hersteld, het duurt nu al sinds eind maart. De ene periode kon ik wel (een beetje) lezen, de andere periode weer niet. Ik heb recent een tijd gehad dat ik helemaal niet kon lezen. Zelfs een kort mailtje op het werk kostte flink wat moeite, vooral als er veel rumoer om me heen was. En dát voor iemand die altijd gekscherend roept dat lezen geen hobby, maar een eerste levensbehoefte is, naast eten, drinken en slapen!
Het Rosie resultaat
Vorig weekend pakte ik Het Rosie resultaat van Graeme Simsion maar weer eens op. Grote letters, korte hoofdstukken en gemakkelijk te lezen, het was een prima startpunt. Ik merkte dat ik na een weekje vakantie (die ik had opgenomen, omdat ik vreselijk moe was en even los wilde komen van het werk) weer een beetje 'lucht' in mijn hoofd begon te krijgen. En door het weer was het rustig in de buurt, waardoor ik minder afgeleid werd. Ik las een hoofdstukje, ging wat anders doen, las weer een hoofdstukje, enz. En plotseling had ik zo'n 70 bladzijdes op een dag gelezen. Het grappige was ook dat ik me meer met Don, de hoofdpersoon, kon identificeren. Prikkels vormen een probleem nu. Lezen kan ik alleen als het stil is om me heen. En ik kan wat licht ontvlambaar zijn als het niet lekker loopt.
Het eerste deel van de serie blijft mijn favoriet. Deel 2 vond ik eigenlijk maar tegenvallen. Dit derde deel vond ik wel mooi, omdat het verhaal dieper ging dan alleen een wat dwangmatige autist (of man met autisme, moet ik misschien zeggen; in het boek verschillen daarover de meningen) denkt en doet. Er zat veel diversiteit in het boek en ik vond de personages minder karikaturen en meer mensen van vlees en bloed. Er komen eigenlijk veel onderwerpen in aan bod. Hoe doe je het nou goed voor je kind? Wil je het anders doen dan je ouders of heeft die opvoeding je juist geholpen in het leven? Hoe ga je om met vooroordelen van anderen? Is zo'n 'labeltje' als autisme nou wel zo'n goed idee, of kun je dat misschien beter laten? Al met al een boek waar veel inhoud in zat, zonder dat het ook maar één moment te zwaar werd voor mijn toch soms al zware gemoed. Knap vind ik dat!
Ik was dan ook erg voldaan toen ik dit boek had uitgelezen!
Een onbegonnen zoektocht
Daarna pakte ik maar weer eens Een onbegonnen zoektocht van Jamie Bal op. Dat is het boek van de zoon van een bekende van mij. Hij is op zijn 12e begonnen met het schrijven van een (jeugd)boek. Het is erg spannend, maar her en der erg onwaarschijnlijk. Mogelijk sluit het erg goed aan op de belevingswereld van jongeren van die leeftijd, maar mij sprak het in dat opzicht niet erg aan. Wat ik onwijs knap vind, is dat het oprecht spannend is. Als je eenmaal in het verhaal zit (het moet even op gang komen), dan zit er meestal veel vaart in. Ook de schrijfstijl vind ik knap voor zo'n jong iemand.
Toen ik eenmaal lekker in het verhaal zat (waar ik overigens eerder al tot de helft gekomen was), had ik het ook zó uit.
Omdat het voor zo'n jong iemand verrassend goed geschreven was, heb ik het misschien ook wel onrealistisch beoordeeld. Maar juist daarom vind ik mijn drie sterren beoordeling razend knap voor een knul van die leeftijd!
En nu?
Ik ben nu een beetje aan het zoeken naar mijn volgende boek. Ik kwam er weer eens achter dat ik eigenlijk wel heel erg veel Engelstalige boeken heb staan in de kasten. Daarom ben ik weer eens lekker in de bibliotheek gaan neuzen. Ik ben, voor het eerst sinds mijn jeugd, weer eens begonnen in het eerste deel van Harry Potter. Het leest lekker weg. Ik ben erg moe, maar verwacht dat ik dit weekend wel een paar hoofdstukjes zal kunnen lezen.
Verder liggen nog een boek van Rachel Hore en een Santa Montefiore klaar. Wie weet, krijg ik mijn 'momentum' van lezen weer terug! (duimduimduim).
Heb je nog goede tips? Welke boeken zijn gemakkelijk te lezen en niet te zwaar qua onderwerpen (niet zielig of moeilijk)? Welke boeken grijpen je vanaf het begin en laten je niet meer los tot het einde? Van welke boeken werd je vrolijk, toen je je rot voelde? Laat het me weten!
Reading challenge
Ik vind het nu het belangrijkste om weer een beetje het lezen op te kunnen bouwen. Wat me aanspreekt op het moment, biedt me de grootste kans dat het lezen ook wil lukken, dus ik probeer me even niet blind te staren op de categorien.
Maar Het Rosie resultaat kon ik afstrepen voor "Door andermans ogen" en Een onbegonnen zoektocht is absoluut een Nederlands debuut, al is het dan niet van een bekende auteur! Grappig genoeg prikkelt dat me alleen maar meer om weer te willen gaan lezen. Zolang ik het als motivatiemiddel en niet als iets dwangmatigs gebruik, kan het geen kwaad, lijkt me.
Ik heb tot nu toe 14 boeken en een groter aantal categorieen afgevinkt. De boeken die ik tot nu toe las (en voor welke categorie) (in volgorde van wanneer ik erin gestart ben):
1. If minds had toes, Lucy Eyre #4: lees eens wat anders (288 blz.)
2. Het oude huis, Sarah McCoy #Noord-Amerika (350 blz.)
3. Wolfskinderen, John Ajvide Lindqvist #9: Hebban1000 (763) #Europa #door andermans ogen (495 blz.)
4. De leestip, Shelly King (282 blz.)
5. Idaho, Emily Ruskovich #1: boektipper (met dank aan Guy!) (394 blz.)
6. Pride and prejudice, Jane Austen #2: populair leesclubboek #zwart #Hebban1000 (27) (325 blz.)
7. De boeken van Sara Lindqvist, Katarina Bivald (399 blz.)
8. Vals beeld, Elvin Post #10: verfilmd #zwart (293 blz.)
9. De dochter van de klokkenmaker, Kate Morton (539 blz.)
10. Lampje, Annet Schaap #3: prijswinnend boek #Hebban1000 (290) (324 blz.)
11. Een onbegonnen zoektocht, Jamie Bal #6: Nederlands debuut (233 blz.)
12. De Zevensprong, Tonke Dragt (luisterboek)
13. Vallei van de paarden, Jean M. Auel (luisterboek)
14. Het Rosie resultaat, Graeme Simsion #8: door andermans ogen (336 blz.)
