Auteur
Blogpost:
LeenRaats
Over eenzame fietsers en hindoegoden (en ook een beetje over schrijven)
Ik verdien nog altijd helemaal niets aan mijn schrijven – het levert me enkel veel onkosten op voor op de belastingaangifte. Enkel mijn boekhouder wordt daar blij van. Een dure, fiscaal aftrekbare hobby. Alleen is het meer dan een hobby. Veel meer. Het is mijn passie, mijn levensdoel, dat wat mijn hart sneller doet slaan. Dat wat ik het liefst dag en nacht zou doen.
Ik ben ook dag en nacht aan het schrijven, maar dan voor opdrachtgevers. Copywriting. Vaak leuk, soms zeer leuk. Creatieve concepten, avontuurlijke wandeltochten voor kinderen. Het komt heel erg dicht bij proza schrijven, en ik wil het zeker blijven doen, maar het is toch niet helemaal hetzelfde als een roman schrijven.
In mijn ideale wereld zou ik een mooi inkomen verwerven door de helft van mijn tijd aan proza en poëzie te besteden en de andere helft aan opdrachten. Maar dat betekent dus dat ik geld moet verdienen met wat ik schrijf, en dat is momenteel niet het geval. He-le-maal niet het geval, zeg maar.
Bovendien kamp ik al vijftien jaar met een gedrocht dat de naam ‘myofasciaal pijnsyndroom’ kreeg toegedicht. Oftewel: pijn over zowat mijn hele lichaam, elke dag weer. De tijd die ik zittend aan mijn computer kan doorbrengen is beperkt en gaat momenteel voor 95% op aan betaalde opdrachten. Omdat een kartonnen doos nu eenmaal niet volstaat als huis, weet je wel.
De momenten waarop ik niet aan mijn pc zit, vul ik met zoveel mogelijk bewegen – wat op sommige dagen betekent twee uur sporten en op andere dagen met tranen van de pijn in mijn ogen de oefeningen van de kinesist doen – en huishouden. Want soms wil je gewoon liever eten dan schrijven en dan moet je naar de winkel en koken en afwassen en nog snel die machine was opvouwen en met de stofzuiger rondgaan terwijl je de ramen lapt.
Gisteren stond ik nog met een A4-schrift in mijn keuken, om die plotse ingeving voor de beginscène van mijn volgende roman (ja, daar ben ik al min of meer aan bezig, ook al heb ik daar niet de tijd voor) op te schrijven terwijl ik in twee potten en een wok stond te roeren. Ik wil evenveel armen als de gemiddelde hindoegod. Kali, Vishnu, Shiva. Ik ben niet kieskeurig.
Schrijven is mijn passie, mijn leven. Ik kan niet zonder. Word onrustig en onhandelbaar als ik een tijdje niet kan schrijven. Maar soms, soms voelt het aan als fietsen tegen de wind in. Je bent maanden – jaren – aan zo’n boek bezig en wanneer het dan eindelijk, na zevendertig herschrijfbeurten, drie existentiële crisissen en vijf-en-een-halve paniekaanval, klaar is, begint het pas, want dan moet je het klereding nog laten vormgeven, drukken, verkopen, opsturen naar die paar mensen die het daadwerkelijk kochten. Websites opzetten, blogs schrijven, nieuwsbrieven uitsturen, standen bemannen (bevrouwen) op boekenbeurzen.
Wat zeg ik, fietsen tegen de wind? Neen, op een oude, roestige tweewieler langs het kanaal in Hasselt rijden, moeizaam die verrekte trappers rondmalend. Na drie uur ploeteren bereik ik, met piepende ademhaling en kramp in de kuiten, de Tuikabelbrug, nauwelijks enkele kilometers van mijn startpunt. Op die brug staat een bescheiden menigte – mijn schaarse maar trouwe fans – om me aan te moedigen. ‘Goed gedaan, Leen! Je hebt de Tuikabelbrug bereikt, helemaal op eigen krachten!’
Maar eigenlijk had ik op een halfuur tijd naar Genk willen fietsen. Ik moet nu leren om blij te zijn voor het feit dat ik de Tuikabelbrug bereikt heb. Daar kracht uit putten, om alsnog naar Genk te rijden. Ook al duurt het een half jaar in plaats van een halfuur. Ik ben tenminste onderweg. Op eigen krachten. Geen wind in de rug of volgwagen. Geen ploegmakkers om ook eens op kop te rijden. En ik ben mijn drinkbus vergeten en rammel van de honger.
Hoe sterk is de eenzame fietser? Wel, ik denk dat hij vooral moe is.
Ik ben misschien geen super getalenteerde/succesvolle (niet noodzakelijk hetzelfde…) schrijver met een grote uitgeverij die hemel en aarde beweegt om mijn boeken in de winkelrekken te krijgen, maar ik ben wel een gepassioneerde doorbijter met een grote dosis enthousiasme en een ijzersterke drive. Alle ingrediënten voor succes. En voor een burn-out. We zien wel welke van de twee het wordt.
Lees verder op mijn site
