Auteur
Blogpost:
Jos Lammers
Rammelen aan de poorten van het literaire bastion
Ik begrijp het wel. De toevloed is natuurlijk enorm. Een bevriende boekwinkelier klaagde er ook al over te midden van stapels aanbiedingsfolders van uitgeverijen, waarvan de boeken dus wél in aanmerking komen voor een recensie. Aan de andere kant: des te meer behoefte dus aan bladen, kranten en websites die de lezende consument wegwijs maken in deze stortvloed van titels. En bij dat wegwijs maken, nemen sommige dus blijkbaar een wel erg makkelijke afslag: alleen van ‘echte’ uitgeverijen.
Nu ken ik die ‘echte’ uitgeverijen heel goed. Tien van mijn boeken (kinderboeken en literaire non-fictie) zijn daar uitgegeven. En inderdaad, vrijwel allemaal besproken. Toch heb ik juist bij mijn romandebuut ervoor gekozen alles in eigen hand te houden. Omdat ik geen zin had in opnieuw jarenlang leuren met mijn manuscript, want zes maanden wachten op een afwijzing is bij de kwaliteitsuitgeverijen heel gewoon. Maar ook omdat ik langzamerhand wel genoeg had gezien van de kwaliteit die uitgeverijen mij als schrijver te bieden hebben. Want daar gaat het bij die keuze om alleen hun producten te bespreken natuurlijk echt mis: de veronderstelling dat een uitgeverij fungeert als kwaliteitszeef voor literatuur. Ik wil niet in detail treden over uitsluitend door verkoopcijfers gestuurd redactiewerk. Inderdaad, geef ze eens ongelijk. Ook niet over promotie-inspanningen die beperkt blijven tot een stapel boeken op een plank in het Centraal Boekhuis. En al helemaal niet over de haperende uitbetalingen, de goede niet te na gesproken, van mijn schamele tien procent.
Wel over mijn gedachte: dit kan ik zelf beter. Zelf kritische meelezers inschakelen. Zelf mijn illustraties en opmaak kiezen. Zelf mijn verkoopprijs vaststellen. Zelf mijn promotie doen. Moet kunnen. Recensenten letten toch op kwaliteit?
