Recensie: Grof Wild door Pieter Aspe

Pieter Aspe schrijft voor de eerste keer een boek zonder hoofinspecteur Van In, verrassend, hij kiest niet voor zijn alom bekende hoofdpersonage. Het gaat dit keer om een zeker Victor, eigenaar van een miljardenbedrijf. Zijn vrouw Eva neemt hem mee op een tweede huwelijksreis die uiteindelijk helemaal uit de hand is gelopen. Pieter Aspe is de meest gelezen misdaadauteur in België en Nederland en zijn boeken haalden al vele prijzen binnen, deze roman is helaas van een iets minder formaat.

Om te beginnen is dit boek een pak minder vlot om te lezen dan Aspe’s andere boeken, het duurt heel erg lang voor er vooruitgang komt in het verhaal. Men kan spreken van een verhaal langzaam opbouwen maar het kostte mij ruim drie uur om door de eerste 60 pagina’s te lezen. Door het langzaam opbouwende verhaal verliest het boek voor mij persoonlijk al een heel groot deel van zijn literaire waarde.

Om verder te gaan op het verhaal, er gebeurt niks, echt helemaal niks. De eerste helft van het boek gaat over het leven van Victor, de stereotype saaie zakenman die geen tijd heeft voor zijn familie. Zijn vrouw Eva voelt zich onvoldoende gewaardeerd en wil weer passie in hun relatie brengen met een onverwachte huwelijksreis als verrassing voor haar overwerkte echtgenoot. Laat dat nu toevallig in de week zijn dat Victor een miljoenendeal kan sluiten met een Japanse multinational, wie zag dat ooit aankomen? Vervolgens blijkt dat een rijk koppel naar de Ardennen trekt voor hun huwelijksreis, in “the middle of nowhere”, ze zijn op geen enkele manier bereikbaar, wie hier in het boek de rest van het verhaal nog niet kan inbeelden heeft een probleempje denk ik. Alles is zo typisch en voorspelbaar, je hoeft maar drie pagina’s van dit minuscule romannetje te lezen om te weten waar het over gaat. Een thriller hoort je in spanning te houden, je zou de drang moeten voelen om de pagina om te slaan en te weten te komen wat er gebeurt en hoe het zal aflopen, dit boek had dat helemaal niet.  Dan eindelijk gebeurt er iets, ze worden een beetje geplaagd en opgejaagd door een paar jongeren, waar in het begin al sprake over was, Eva liet een collega van Victor een paar acteurs inhuren. Je hoopt dan eindelijk dat er spanning in het boek komt en dan krijg je een paar kwajongens die twee oudjes lopen te pesten. Dit is het punt in het verhaal waar het “spannend” hoort te worden.

Het verhaal even terzijde, ikzelf heb nood aan realisme in een thriller, ik ben een persoon van uitersten, ofwel schrijf je een perfect realistisch verhaal of je schrijft een fantasy verhaal. Dit boek is zo onrealistisch, ik heb er simpelweg geen woorden voor. Ten eerste hoe groot is de kans dat die miljardendeal net samenvalt met dat ene weekje vakantie? Laat het dan ook nog een verrassing zijn voor Victor waar hij mee instemt, lijkt me niet iets wat een echte zakenman als Victor zou doen. Ten tweede als je een stuk in het verhaal gevorderd bent, let op mijn woordgebruik, ik zeg àls je al zo ver in het boek geraakt zonder het weg te leggen. Victor komt erachter dat zijn vrouw ontvoerd is door de jongens die blijkbaar ingehuurd zijn om hen te vermoorden zodat Victor’s collega kan profiteren van die miljardendeal, wat een verrassing, een echte plot twist. In een poging om zijn vrouw te redden wil Victor door het raam van een chalet klimmen, toevallig was er een ladder die perfect zou passen, in een voorafgaande actie had hij al zijn been gebroken. Op dat moment besluit hij om de stelling van Pythagoras toe te passen, de man zit te rekenen hoe ver hij de ladder van de muur moet zetten, in plaats van gewoon in te schatten. Hij neemt die tijd gewoon even, een sommetje maken, doen we blijkbaar allemaal volgens Pieter Aspe. Dit zijn slechts twee voorbeelden van de absurditeit van dit kleine thrillertje, ik weet niet hoe Aspe zo veel onzin in 120 pagina’s heeft kunnen stoppen.

Een laatste puntje van kritiek, dit boek is herdrukt in 2009, ik denk dat het dan niet te veel gevraagd is om de munteenheid aan te passen, er wordt nog steeds met Frank gewerkt, in een versie van 2009 mag je wel verwachten dat men met de Euro zou werken. Dit verraadt aan iedereen hoe oud dit verhaal is, jongeren moeten nog gaan tellen om hoe veel geld het gaat. Bovendien is het taalgebruik zo ouderwets, in de nieuwe druk mocht de woordenschat van de jaren ’90 een beetje minder opvallend zijn, althans dat is mijn mening.

Dit boek was een complete teleurstelling voor mij, ik ga eerlijk zijn ik koos het voor zijn dikte en omdat het een boek van Pieter Aspe was, maar ik had veel liever een boek van 400 pagina’s gelezen waar dan wel wat verhaal en spanning in zat. Ik vind het enorm jammer dat ik eigenlijk niets positiefs te zeggen over dit boek. Ik heb er meerdere van Pieter Aspe gelezen, ik begon aan dit boek met bepaalde verwachtingen, maar het was een afknapper van formaat. Dit boek ligt zelfs niet meer in de boekhandels, het verkoopt helemaal niet. Dit is een boekje dat je ergens gratis bij krijgt, bij de krant of bij een bepaalde aankoop in de winkel. Na dit boek gelezen te hebben snap ik helemaal waarom.