Auteur
Blogpost:
Elly Vos
Stralen achter een masker
Daar stond ik dan. Zichtbaar. Op de voorgrond. Alle ogen waren op mij gericht, zowel van de aanwezige gasten als van de mensen die live meekeken via internet. Het was het moment waar ik naartoe heb geleefd vanaf de eerste letter waar ‘Met mij is toch niks mis’ mee begon, maar ook enorm tegenop zag.
Waarom dan toch?
Een langdurige ziektewet zorgde ervoor dat ik mijn kinderdroom wilde verwezelijken. Een boek met mijn naam op de cover, dat leek me wel wat. Het onderwerp lag voor de hand, ik zat middenin een intensief behandeltraject voor een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, iets wat niet in een paar woorden uit te leggen is. Schrijven kon ik wel, een manuscript met potentie maken zou me, met wat hulp, vast ook wel lukken. Alleen de presentatie hield me tegen. Mijn sociale angsten willen absoluut geen aandacht trekken. Toch hielp mijn boekidee me over de streep. Het boek moest er komen, want het onderwerp is zó belangrijk.
De boekpresentatie
Met klamme handen stond ik tijdens de boekpresentatie naast Esther van der Ham van De Droomvallei Uitgeverij. Het liefst stond ik zover mogelijk bij de laptop vandaan. Op het scherm kon ik mezelf zien. De wetenschap dat mensen thuis konden meekijken, maakte me nerveus. In mijn ooghoek zag ik de camera’s die op me waren gericht, wachtend totdat ik het allereerste exemplaar van ‘Met mij is toch niks mis’ in handen zou krijgen.
‘Wil je er zelf nog iets over vertellen?’
Ik omklemde mijn boek met beide handen, wilde me er het liefst achter verstoppen, verdwijnen uit het zicht. Toch bleef ik staan. De uitgever stapte naar achteren en ik deed mijn verhaal.
Mooie vergelijking
Iedereen die (online) heeft gekeken naar mijn boekpresentatie heeft kunnen luisteren naar de vergelijking die ik probeerde te maken:
Stel je voor dat je in de auto zit, op weg naar huis. Je bent doodmoe, het is veel later geworden dan je had gewild en de zon is al een hele tijd geleden onder gegaan. De drukte op de weg helpt ook niet echt mee en in een impuls besluit je de snelweg te verlaten en binnendoor te rijden. Meteen heb je spijt, want deze kortere route loopt dwars door de bossen. Er zijn geen lantaarnpalen. Je kunt alleen nog vertrouwen op de verlichting van je auto. Totdat je in een kuil rijdt. De motor valt uit en daarmee ook de koplampen. Om je heen is het plotseling aardedonker. Van schrik klem je beide handen nog steviger om het stuur, zweet breekt je uit en je ademhaling versneld. Logisch, iedereen zal begrijpen dat je bang bent.
Maar wat nou als je lichaam op dezelfde manier reageert als je een zebrapad oversteekt, boodschappen doet in een supermarkt, of koffie drinkt met collega’s?
Mijn debuutroman is inmiddels alweer drie weken te koop. Het is de eerste Nederlandstalige roman dat gaat over sociale angsten.
Kleurrijke schrijvers
Op de dag dat ik mijn boek presenteerde, kregen ook drie andere boeken de aandacht.
- Petra Knaapen met 'Op hoeven en hakken'
- Titia Schut met 'Tom en Streepje'
- Nish Barnard met 'Week 31'
Alle boeken zijn van Dé kleurrijke schrijvers, georganisserd door Esther van der Ham en Jolanda Pikkaart
