Auteur
Blogpost:
Ninja Paap-Luijten
Verhalen die je liever niet ruikt ...
Ah, als dat toch eens zou kunnen ...
Maar soms ben je vooral heel erg blij dat zoiets dus níét kan. Soms is het maar goed dat je niet hoeft te ruiken wat de personages ruiken en dat je niet hoeft te voelen waar hun handen mee in aanraking komen ;)
Dat bedacht ik vanochtend, toen ik deze scène nog eens doorlas. Oei, ben ik blij dat ik daar niet bij hoef te staan ...
De waslijn was diagonaal door de kamer gespannen en hing vol kleding. De kachel in de schouw stond er kil en ongebruikt bij. Ervoor, midden in de kamer, een teil met daarin een wasbord en grijsgekleurd water. Op de schouw meer drankflessen. Leeg. Op de salontafel hetzelfde beeld.
Aaron stommelde door de kamer, zocht steun bij de rugleuning van een stoel, liep door naar de tot drankkabinet bekeerde boekenkast en greep een volle fles met een amberkleurige vloeistof. Een fles die William zonder aarzelen uit zijn hand trok. Het was sorebel, de sterkste drank in de verzameling.
‘Dit is mijn huis,’ zei Aaron, waarna hij op de fles wees. ‘Dat is mijn eigendom.’
William smeet de fles in de teil. Enkele druppels water spetterden op de vloer en op de blote voeten van de magiër. Toen Aaron zijn schouders ophaalde en een andere fles wilde pakken, greep hij de magere onderarm van de man en trok hij hem opzij. ‘Of u het nu leuk vindt of niet, u bent mijn verantwoordelijkheid.’
‘Dat is jouw probleem, niet het mijne.’
‘Juist. Waar kunnen we aan water komen?’
‘Water?’
‘Dat vochtige spul dat gebruikt kan worden om handen en smerige magiërs te wassen.’
Aaron kneep zijn ogen samen.
William hield zijn hand omhoog. Braaksel kleefde aan de handpalm. Aaron had die fles sorebel met zijn vieze hand gepakt. ‘Zelfs als u liever blijft stinken, zou ik graag mijn hand wassen.'
Nieuwsgierig geworden? Neem dan eens een kijkje op mijn site. Dan kun je er ook achter komen hoe dit afloopt ;)
Lees verder op mijn site
