Auteur
Blogpost:
Saskia Harkema
Vluchtelingen kind van de rekening met COVID-19
Haar naam is Bana. Ze is Syrische en woont in het zuiden van Turkije. Een prachtige jonge vrouw die hard werkt om samen met haar man en kinderen een bestaan op te bouwen. Ze ging weer studeren en wilde een organisatie oprichten voor vrouwen en kinderen. En toen kwam Corona.....
Haar wereld staat nu stil in zekere zin, net zoals dat bij ons het geval is. Maar voor haar is het anders. Ze heeft familie die is achtergebleven in het kapotte Syrie dat na negen jaar nog steeds door geweld wordt geteisterd. Hun toekomst hing al aan een zijden draad, maar die is met de komst van de pandemie ook doorgebroken. Er zijn nauwelijks medische voorzieningen, er zijn niet eens voldoende preventieve middelen. Bovendien hebben ze door de lockdown vaak hun bron van inkomsten verloren. Ze zijn dus overgeleverd aan liefdadigheid en de hoop dat de ziekte hen niet zal treffen. En als dat wel het geval is, mogen ze hopen dat ze er met de schrik vanaf komen want IC's zijn dermate schaars, dat die alleen weggelegd zijn voor de mensen met privileges.
Om niet na te denken over het onzekere lot van de mensen die zijn achtergebleven, richtte ze haar energie op de kinderen en vrouwen in de buurt waar ze woont. Omdat Syrische vluchtelingen geen status hebben in Turkije, moeten ze zelf zorgen voor een bron van inkomsten. Dat werd steeds moeilijker. Ze zag dat families het hoofd boven water probeerden te houden door hun dochters uit te huwelijken en daar geld voor te vragen. Jonge meisjes tussen de 12 en 16 jaar die als het ware 'verkocht' werden voor een paar schamele centen. Toen ze dat vertelde viel ik stil. Wat valt er te zeggen in zo'n situatie die zo uitzichtloos lijkt? Maar Bana was vastberaden om daar iets aan te doen, door een centrum op te zetten waar ze vrouwen basivaardigheden en computerlessen zou leren zodat ze in hun eigen levensonderhoud zouden kunnen voorzien.
En toen kwam Corona. En de wereld viel stil. Ze kon niets meer doen. Ze probeerde niet na te denken over alle vrouwen die ze had gesproken, die vermoedde ze vaak ook slachtoffer waren van huiselijk geweld. Nu helemaal overgeleverd aan de tirannie en willekeur van een partner die ook alle uitzicht op iets beters had verloren. De pandemie is niet alleen een gezondheidscrisis, het is een humanitaire ramp. Bana weet dat, ervaart dat dagelijks. En er is niets dat zij er aan kan doen. Ja, ze kan een stem zijn. Ze heeft gesproken en ik heb haar woorden opgeschreven. Wij kunnen haar stem uitvergroten. Ze vroeg me of ik dat aan de lezers wilde vragen. Bij deze.
