Blogpost:
Cherry
Waar we over praten als we over verkrachting praten
Een boek geschreven omdat we juist helemaal niet praten over verkrachting. We stoppen het diep weg bij al die andere lelijke, keiharde k-woorden. En die stilte is gevaarlijk zegt de schrijfster in een artikel in Trouw, het maakt slachtoffers eenzaam en daders komen er makkelijk mee weg.
Verkrachting is een daad van geweld, soms een oorlogswapen, een straf, een symbool van een cultuur waarin slachtoffers als zedeloos worden weggezet.
Helaas blijft het vaak niet alleen bij de schending van het lichaam. Vaak wordt ook de onschuld en de eer van het slachtoffer aangetast. Had je maar niet zo laat op straat moeten zijn. Nette meisjes overkomt dit niet. Je had nee moeten zeggen. Slachtoffers wereldwijd houden liever hun mond. Sohaila maakt korte metten met victim blaiming. Zelf werd ze gelukkig goed opgevangen door haar vader die haar geloofde en steunde. Hij nam het voor haar op toen de politie haar niet geloofde. Hij stond aan haar kant. Zij kwam er doorheen, maakte haar studie af, en groeide uit tot een sterke vrouw, een schrijfster, onderzoekster, een hulpverlener, een moeder.
Voor zoveel vrouwen is dit anders. Ze vallen ten prooi aan eerwraak, plegen zelfmoord of leven met een trauma dat hun leven beheerst. Voor Sohaila is dit onacceptabel, in een artikel in de New York Timeszegt ze: ‘ We moeten de verantwoordelijkheid daar leggen waar het hoort: bij mannen die vrouwen verkrachten en bij iedereen die hen daar mee weg laat komen’ . Waar we over praten als we over verkrachting praten is een knap geschreven pleidooi voor een open gesprek over machtsverhoudingen, genderrollen en seksualiteit. Sohaila Abdulali legt de vinger op de zere plek zonder op enig moment belerend of betuttelend over te komen. Een belangrijk boek om te lezen en om over te praten.
