Wie was Boston Band? In de mondelinge overlevering is hij bekend gebleven en wordt hij hooggewaardeerd als ‘stamouder’, verzetsstrijder, schrijvende ex-slaaf en initiatiefnemer van de vrede. Boston arriveerde vermoedelijk na het jaar 1749 in Suriname en stierf in 1766. In het midden van de 18e eeuw werd hij één van de leiders van rebellerende slaven in Oost-Suriname.
Hij kon lezen en schrijven en werd de kapitein bij de Marrons (gevluchte slaven). Boston heeft door zijn correspondentie met het koloniaal bestuur in Suriname de vrede tussen dat bestuur en de Marrons in het oosten van dat land bewerkstelligd en vorm gegeven. Hij schreef ongeveer achttien brieven, voornamelijk aan het bestuur in Paramaribo gericht. De brieven van Boston zijn uniek, enerzijds omdat ze in het midden van de 18e eeuw door een (ex-)slaaf zijn geschreven, in een periode waarin tot slaafgemaakten niet of nauwelijks schreven of het hen zelfs verboden was te leren lezen en schrijven. Deze brieven zijn van grote betekenis in de historiografie van de slavernij omdat heel weinig schriftelijke getuigenissen uit boven genoemde periode zijn overgeleverd.
Het is bijzonder dat gebeurtenissen in de geschiedenis van de slavernij en verhoudingen met de slavenhouder of kolonisator ook vanuit het perspectief van een Marron worden belicht. Uit de briefwisseling blijkt dat in de periode tussen 1757 en 1763 Boston zijn stempel heeft gedrukt op de verhouding tussen het bestuur en gevluchte slaven in Suriname.
Met de brieven van Boston wordt aan de bestaande publicaties over de Marrons het perspectief van een tijdgenoot, ex-slaaf en Marron zelf, toegevoegd.
Hij kon lezen en schrijven en werd de kapitein bij de Marrons (gevluchte slaven). Boston heeft door zijn correspondentie met het koloniaal bestuur in Suriname de vrede tussen dat bestuur en de Marrons in het oosten van dat land bewerkstelligd en vorm gegeven. Hij schreef ongeveer achttien brieven, voornamelijk aan het bestuur in Paramaribo gericht. De brieven van Boston zijn uniek, enerzijds omdat ze in het midden van de 18e eeuw door een (ex-)slaaf zijn geschreven, in een periode waarin tot slaafgemaakten niet of nauwelijks schreven of het hen zelfs verboden was te leren lezen en schrijven. Deze brieven zijn van grote betekenis in de historiografie van de slavernij omdat heel weinig schriftelijke getuigenissen uit boven genoemde periode zijn overgeleverd.
Het is bijzonder dat gebeurtenissen in de geschiedenis van de slavernij en verhoudingen met de slavenhouder of kolonisator ook vanuit het perspectief van een Marron worden belicht. Uit de briefwisseling blijkt dat in de periode tussen 1757 en 1763 Boston zijn stempel heeft gedrukt op de verhouding tussen het bestuur en gevluchte slaven in Suriname.
Met de brieven van Boston wordt aan de bestaande publicaties over de Marrons het perspectief van een tijdgenoot, ex-slaaf en Marron zelf, toegevoegd.
