Beter dan de beste, dat kan toch helemaal niet? Nee. Nou ja, de landskampioen is natuurlijk de beste, maar een ploeg die daar herhaaldelijk van wint, is beter.
Feyenoord deed dat in 1980. Het won met 3-1 de bekerfinale van de club die dat jaar als eerste in de Eredivisie was geëindigd.
De Rotterdammers veegden in september 1979 diezelfde opponent met 4-0 van de mat, en toonden zich in december 1980 nog een keer de sterkste, toen het 4-2 werd. Drie thuiszeges in zestien maanden. Uit werd het 1-1.
1980: het jaar van de gewonnen Klassiekers, maar ook van het vertrek van Wim Jansen en zijn trieste afscheidswedstrijd. En dan die asbak en ijsbal nog. Een jaar met de typische hoogte- en dieptepunten die horen bij de mooie club uit Rotterdam-Zuid.
Gerard Tuk (’s-Gravendeel, 1969) beschrijft het seizoen 1979/’80 en gunt daarbij de lezer een voortdurende blik op die glanzende bokaal. Want één ding is zeker...
Feyenoord deed dat in 1980. Het won met 3-1 de bekerfinale van de club die dat jaar als eerste in de Eredivisie was geëindigd.
De Rotterdammers veegden in september 1979 diezelfde opponent met 4-0 van de mat, en toonden zich in december 1980 nog een keer de sterkste, toen het 4-2 werd. Drie thuiszeges in zestien maanden. Uit werd het 1-1.
1980: het jaar van de gewonnen Klassiekers, maar ook van het vertrek van Wim Jansen en zijn trieste afscheidswedstrijd. En dan die asbak en ijsbal nog. Een jaar met de typische hoogte- en dieptepunten die horen bij de mooie club uit Rotterdam-Zuid.
Gerard Tuk (’s-Gravendeel, 1969) beschrijft het seizoen 1979/’80 en gunt daarbij de lezer een voortdurende blik op die glanzende bokaal. Want één ding is zeker...
