Als dementie je leven binnenwandelt, lijken er twee werelden te ontstaan: die van degene die lijdt aan dementie en die van de mensen die daar dichtbij staan. Mensen die een persoonlijke of professionele relatie hebben met degene met dementie. Hoe verder het ziekteproces vordert, hoe meer die twee werelden van elkaar verwijderd lijken te raken. Langzaamaan verlies je het contact, raak je elkaar kwijt. Recht evenredig met het verdriet dat daarmee gepaard gaat, groeit vaak ook het onbegrip. Wat als je vader je soms slaat? Wat als die mevrouw steeds aangeeft dat ze naar huis wil? Wat als ze maar blijft vragen om haar man, van wie je weet dat hij vorige maand is overleden? Wat als... Het is soms zo moeilijk. Toch zijn er mogelijkheden om gedrag dat onbegrijpelijk lijkt beter te begrijpen. Er zijn manieren, sleutels, om het contact daadwerkelijk te verbeteren. Bij mij doet ze dat nooit is een praktisch en optimistisch boek waarin je leest hoe je met behulp van eenvoudige sleuteltjes de kwaliteit van leven van mensen met dementie (en dat van jezelf) kunt verbeteren. Soms zal een sleutel passen, soms ook niet. De sleutel kan vandaag niet passen, maar morgen wel. Het echte contact met mensen met dementie is vaak kortstondig. Toch is dat ene moment waarin je elkaar weer vindt ongelooflijk waardevol. Voor jou, maar zeker ook voor degene bij wie het brein niet meer goed functioneert. Het boek, gebaseerd op wekelijkse blogs, is bedoeld als steun in de rug voor partners, mantelzorgers en iedereen die werkzaam is in de zorgsector.
