Bon Jovi. Bryan Adams. Presley West. Mijn favoriete muziekmensen. Slechts één van hen binnen handbereik. De avond voordat Presley West ons stadje Hollings Hill zou verlaten, kwamen al mijn middelbare schoolfantasieën tot leven. Hij wilde me eindelijk. Acht jaar lang had ik zitten piekeren, en nu ging ik, barkeeper Tessa Lisbon, er verdomd zeker van zijn dat ik die nacht van mijn leven zou hebben, voordat de muziekindustrie hem zou wegkapen. Nooit je idolen neuken. Dat is wat ze zeggen, toch? Nou, ik deed het, en ik deed het goed. Nou ja, ik heb het op een of andere manier voor elkaar gekregen om mijn eigen hart te verneuken. Hij gaf me een nacht om hem te overtuigen om te blijven. Uiteindelijk heb ik hem gesmeekt om te gaan. Voor altijd. Maar dat is het ding met rocksterren: ze doen wat ze willen, wanneer ze willen, en voor altijd duurde niet zolang als ik had verwacht. Presley was terug, en overal waar ik keek, zag ik zijn gezicht en hoorde ik zijn stem en muziek. Ik had officieel geen manier meer om aan hem te ontsnappen.
