Het is mei 1945. Zeven Duitse jongens van zestien jaar hebben de opdracht een brug te verdedigen tegen de oprukkende Amerikanen. Ze hebben veertien dagen een opleiding gehad van sergeant Heilmann, zijn slecht bewapend, maar vol goede moed. Als eerst sergeant Heilmann en dan een van de zeven wordt doodgeschoten, en de militaire meerderen lafhartig de benen nemen, neemt Ernst Scholten de leiding op zich en heldhaftig verdedigen ze de brug, totdat de een na de ander het loodje legt – op de auteur na, die in 1945 een van de zeven was. Hij vertelt het verhaal sober, maar heel intens, bijna dwingend. Ontroerend is de beschrijving van de jeugd van elk van de pubers, die Gregor in aparte hoofdstukken verhaalt tussen de ervaringen van de angst, de hopeloze-heldhaftige moed van de eenzame strijders door. De valsheid en de leegte van het fascisme krijgen hier een uitzonderlijke beschrijving, die na meer dan veertig jaar nog even onthullend en verbijsterend aanspreekt.
