Wetenschappers willen excelleren: ze proberen baanbrekende resultaten te boeken en daarover te publiceren in de meest gerenommeerde bladen. Of ze daarvoor over bepaalde deugden moeten beschikken, zoals precisie en volharding, is niet een vraag waarover tegenwoordig veel wordt nagedacht. Maar één à twee eeuwen geleden was dat anders. Negentiende-eeuwse wetenschappers spraken over waarheidsliefde, riepen elkaar op tot onpartijdigheid en discussieerden over objectiviteit. Valt er iets te leren van de negentiende eeuw en de eerste helft van de twintigste eeuw, bijvoorbeeld met het oog op preventie van fraude en dubieuze onderzoekspraktijken?
