De improvisator beschrijft de jeugd van een kunstenaar, en heeft daarmee als vanzelf iets autobiografisch - een ook weer niet, want de hoofdpersoon is ene katholieke Italiaan. Veel van Italiës kunstschatten en landschappen komen erin voor - maar een culturele reisgids is het toch ook weer niet geworden. En de vrouwen die in Antonio's emotionele leven hoofdrollen spelen zijn zo verschillend mogelijk getekend - maar een soort typologie van de vrouw is De improvisator eigenlijk ook niet. Andersens genie heeft al die elementen opgenomen in een eenvoudig en elegant verteld verhaal, vol gevoel en sentiment. Een romantisch en dus onrealistisch verhaal ook, zoals dat in 1835 niet anders kon: behalve een genie was de jonge Andersen ook een kind van zijn tijd.
