In een tijd waar het de normaalste zaak van de wereld is dat vrouwen even serieus worden genomen als mannen, maar het tegelijkertijd niet meer vanzelfsprekend is dat vrouwen zelfbeschikkingsrechten hebben, is deze paradigmatische tekst minstens zo relevant als in de tijd en cultuur waarin ze werd geschreven.
Hélène Cixous, Frans filosoof, verbindt het vrouwelijke met het schrijven – de noodzaak om een eigen stem en poëtica te vinden – en met verlangen, schoonheid, angst en schaamte. Ze betoogt onomwonden waarom het vrouwelijke verhaal verteld moet worden.
De lach van de Medusa is geen zelfhulpgids maar het begin van een revolutie, waarna het gedachtegoed en de denkwijze van vrouwen minstens zo belangrijk zullen zijn als die van mannen. Ze maant alle vrouwen niet alleen hun geest maar ook hun lichaam in te zetten in de eeuwige strijd tegen het patriarchaat, aan de hand van feministische geschiedenis en literaire voorbeelden. Dit boek schreeuwt: hier zijn wij!
‘Schrijf! Schrijven is voor jou, jij bent voor jou, je lichaam is van jou, pak het. Ik weet waarom je niet hebt geschreven (En waarom ik niet heb geschreven voor mijn zevenentwintigste.) Omdat schrijven tegelijkertijd te hoog gegrepen en te groot is voor jou, het is gereserveerd voor de “groten”, dat wil zeggen voor de “grote mannen”.’
