Eeuwenlang is de mens bezig geweest met het zoeken
naar en veroveren van nieuwe leefgebieden. De laatste
honderd jaar hebben we de stad als beste woonomgeving
verkozen – in 2070 zal zeventig procent van de
mensen in de stad wonen. Het is de plek waar we onze
overlevingskansen het hoogst inschatten, waar we een
goede levenskwaliteit verwachten. Maar daarmee hebben
we de natuur geëlimineerd uit ons denken.
In De levende stad daagt Stefano Mancuso ons uit
het stadse leven te heroverwegen aan de hand van de
volgende paradox: de opwarming van de aarde zal het
stadse leven voorgoed veranderen, maar de stad zélf is
daar de belangrijkste oorzaak van. En dus moeten we niet
alleen onze steden, maar ook ons denken vergroenen.
Hoog tijd om de stad niet meer te bouwen met de mens
als voorbeeld (met een centrum als hart en woonwijken
als longen), maar de stad te zien als een plant, een levend
en circulair organisme: duurzaam en gedecentraliseerd.
Op enthousiaste toon en met veel verrassende voorbeelden laat Mancuso zien wat ons nu te doen staat.
naar en veroveren van nieuwe leefgebieden. De laatste
honderd jaar hebben we de stad als beste woonomgeving
verkozen – in 2070 zal zeventig procent van de
mensen in de stad wonen. Het is de plek waar we onze
overlevingskansen het hoogst inschatten, waar we een
goede levenskwaliteit verwachten. Maar daarmee hebben
we de natuur geëlimineerd uit ons denken.
In De levende stad daagt Stefano Mancuso ons uit
het stadse leven te heroverwegen aan de hand van de
volgende paradox: de opwarming van de aarde zal het
stadse leven voorgoed veranderen, maar de stad zélf is
daar de belangrijkste oorzaak van. En dus moeten we niet
alleen onze steden, maar ook ons denken vergroenen.
Hoog tijd om de stad niet meer te bouwen met de mens
als voorbeeld (met een centrum als hart en woonwijken
als longen), maar de stad te zien als een plant, een levend
en circulair organisme: duurzaam en gedecentraliseerd.
Op enthousiaste toon en met veel verrassende voorbeelden laat Mancuso zien wat ons nu te doen staat.
