'We zijn zo klaar,' zegt een meisje met een onnatuurlijk hoge stem. 'We moeten even mam bellen.'
Jullie hebben geen moeder, denk ik. En als jullie er een hadden, dan hebben jullie haar vermoord.
Ik kijk naar het meisje met de schaar in haar hand. Met een grote grijns op haar gezicht knipt ze ermee in de lucht. Voor de verandering ben ik blij dat ik die griezelverhalen heb gelezen, want nu weet ik de belangrijkste regel: laat kinderen met zwarte ogen absoluut, onder geen beding, nóóit binnen.
Als je bang bent in het donker, kun je deze verhalen beter niet lezen. Ze gaan niet over vampiers of spoken, maar over internet, gamen, urban exploring. Over wraak, angst en valse vriendschap. Over moord. De schrijver liet zich inspireren door creepypasta op internet. Voor als je een keer écht wilt griezelen...
