Deze systematische studie tracht de samenhang van het mensbeeld dat uit het werk van Blaise Pascal (1623-1662) naar voren komt, te achterhalen en inhoudelijke te toetsen. Twee antropologische kernbegrippen uit Pascals werk, kennen en willen, staan hierbij centraal. Door middel van tekstanalyse wordt zowel Pascals kennistheorie als zijn wilstheorie gereconstrueerd. Voor de verklaring van Pascals terminologie blijkt een oriëntatie op het werk van middeleeuwse scholastici verrassende perspectieven te bieden. Deze reconstructies worden vervolgens tegen de achtergrond van Pascals denkwereld geplaatst, zodat duidelijk wordt op welke manier bij een bijdrage heeft willen leveren aan het (wetenschappelijke) debat van zijn tijd. De resultaten van het nieuwere Pascal -onderzoek worden in dit kader besproken en geëvalueerd. Deze evaluaties laten bovendien zien welke betekenis Pascals antropologie voor onze tijd kan hebben. Tenslotte wordt de relatie tussen willen en kennen ter sprake gebracht. Zo leidt dit boek de lezer uiteindelijk naar het centrale gegeven van Pascals antropologie, het hart. Zowel kennis en wil als filosofie en theologie brengt Pascal op deze manier samen. Met zijn invulling van het begrip 'hart' geeft Pascal een antwoord op de antropologische dilemma's van zijn tijd.
