"Er zijn mensen die zeggen dat je moet kunnen vergeten.
Hoe kun je je kinderen en je man vergeten? Zou je dat kunnen doen?", Vroeg Rose Grumelin aan journaliste Günther Schwarberg in een interview over haar kinderen Eleonora en Roman. Beiden werden barbaars vermoord op 20 april 1945 met 18 andere joodse jongens en meisjes in de kelder van een Hamburgse school. Maandenlang had de KZ-arts Kurt Heißmeyer pseudowetenschappelijke experimenten uitgevoerd op de kinderen - de jongste vijf, de oudste twaalf jaar oud - die hen infecteren met tuberculose en chirurgisch hun lymfeklieren verwijderen. Kort voor het einde van de oorlog kreeg SS Obersturmbannführer Arnold Strippel per telex het bevel "het departement Heißmeyer te ontbinden", wat niets anders betekende dan kindermoord initiëren en alle bewijsmateriaal vernietigen.
Günther Schwarberg vertelt het trieste verhaal van de kinderen van de Bullenhuser Damm op een objectieve en gevoelige toon. In jaren van werk heeft hij de voetstappen van de kinderen gevolgd, heeft hij ouders en broers en zussen gevonden, de wrede act en zijn achtergronden in elk detail gereconstrueerd. Zijn onderzoek omvat ook de juridische nasleep van de daden in het naoorlogse Duitsland, die tot op heden vragen oproepen.
