De strijd om de Duitse Afrikaanse koloniën Oost Afrika – Zuidwest Afrika – Kameroen – Togo 1914-1918 behandelt de ondergang van de vier koloniën als gevolg van de Eerste Wereldoorlog. Het steeds belangrijker wordende Duitsland wilde aan het eind van de 19e eeuw ook koloniën net als veel van de andere Europese mogendheden. Met name Groot-Brittannië en Frankrijk waren een voorbeeld. In Afrika werden een viertal koloniën verworven. Het boek richt zich op het militaire aspect, aan de ene zijde de verdediging van het Duitse bezit, aan de andere zijde de Britten en Fransen. De Britten waren vooral ingesteld op het uitschakelen van de Duitse strijdkrachten, de Fransen waren er vooral op uit hun koloniale bezittingen uit te breiden en de aan Duitsland overgedragen bezittingen terug te krijgen.
De Belgen, ondanks de Duitse overval op hun land, waren liefst buiten de strijd gebleven en Portugal wilde pas meedoen met de Geallieerden toen er zonderinspanning uitbreiding van hun grondgebied mogelijk was. Drie Duitse koloniën verdedigden zich zo goed mogelijk. Door de strijdmethode aan te passen naar meer onconventionele methoden, vergelijkbaar met die van de guerrilla, duurde de strijd om Oost Afrika tot 25 november 1918. De strijd om Zuidwest Afrika werd van de Britten overgenomen door de Zuid-Afrikanen. Dit had een rebellie in het leger tot gevolg. Een kwart van de troepen wilde niet tegen de Duitsers vechten. De strijd kwam hierdoor moeizaam op gang. Er werd door de Schutztruppe zeer kundig gestreden tegen een drievoudige overmacht. De strijd eindigde op 9 juli 1915. De strijd om Kameroen duurde voor de Geallieerden veel langer dan gedacht. Zij bezaten een grote overmacht. Na bezetting van de kustzone, trokken de Schutztruppe terug in het binnenland. De onbekendheid van de Geallieerden troepen met het terrein en de regentijd verlengde de strijd in oerwoud en moerassen. Uiteindelijk trokken de Schutztruppe en Askari zich terug in de Spaanse enclave Muni. In hun gevolg trokken de Duitse burgerbevolking en vele tienduizenden inheemsen mee de grens over. De troepen met hun opperbevelhebber en de gouverneur capituleerden niet. De strijd om Togo duurde geen maand, en de gevechten een week. Een verdediging tegen een tienvoudige overmacht was zinloos.
De Belgen, ondanks de Duitse overval op hun land, waren liefst buiten de strijd gebleven en Portugal wilde pas meedoen met de Geallieerden toen er zonderinspanning uitbreiding van hun grondgebied mogelijk was. Drie Duitse koloniën verdedigden zich zo goed mogelijk. Door de strijdmethode aan te passen naar meer onconventionele methoden, vergelijkbaar met die van de guerrilla, duurde de strijd om Oost Afrika tot 25 november 1918. De strijd om Zuidwest Afrika werd van de Britten overgenomen door de Zuid-Afrikanen. Dit had een rebellie in het leger tot gevolg. Een kwart van de troepen wilde niet tegen de Duitsers vechten. De strijd kwam hierdoor moeizaam op gang. Er werd door de Schutztruppe zeer kundig gestreden tegen een drievoudige overmacht. De strijd eindigde op 9 juli 1915. De strijd om Kameroen duurde voor de Geallieerden veel langer dan gedacht. Zij bezaten een grote overmacht. Na bezetting van de kustzone, trokken de Schutztruppe terug in het binnenland. De onbekendheid van de Geallieerden troepen met het terrein en de regentijd verlengde de strijd in oerwoud en moerassen. Uiteindelijk trokken de Schutztruppe en Askari zich terug in de Spaanse enclave Muni. In hun gevolg trokken de Duitse burgerbevolking en vele tienduizenden inheemsen mee de grens over. De troepen met hun opperbevelhebber en de gouverneur capituleerden niet. De strijd om Togo duurde geen maand, en de gevechten een week. Een verdediging tegen een tienvoudige overmacht was zinloos.
