De zanger en de vampiers

Toen hij weer bijkwam, met een fikse hoofdpijn, lag hij op zijn rug. Hij kreeg de indruk dat hij op een bed lag. In een kleine kamer. Met bloemetjes behang op de muur en dikke, rode fluwelen gordijnen voor het raam. Verder stond er niets in de ruimte althans wat hij kon zien, want hij kon zich nog altijd niet bewegen. Hij kon alleen zijn ogen openen! Die klootzak van een vampier had iets in zijn koffie gedaan en nu lag hij hier ergens hulpeloos te liggen. Hij vloekte inwendig. Wat moest Samantha wel niet denken als ze terugkwam en noch hij, noch Nicolai er zouden zijn. Misschien dat Muffin...

De deur van de kamer ging open, hij hoorde het. Maar hij kon niet opkijken. Dus moest hij afwachten tot degene die binnen was gekomen in zijn blikveld verscheen. Het bleek een bloedmooie vrouw. Rood haar, slank, grote borsten zag hij toen ze zich over hem heen boog. Ze grijnsde naar hem en liet haar tanden zien. De hoektanden staken over haar lippen. Hij kon helemaal niets doen, niet eens iets zeggen, hij kon alleen maar afwachten! “Samantha’s speeltje,” zei ze met een nare ondertoon. “Je laatste uurtje heeft geslagen!” Ze ging op hem zitten, boog voorover en snoof. “Je ruikt gevaarlijk, maar dat kan me niks schelen” hoorde hij haar mompelen en hij voelde een stekende pijn in zijn nek. Hij hoorde meer dan dat hij, na de eerste pijn, voelde hoe ze slurpend zijn bloed zoog en zoog en zoog... Ondanks de verlamming voelde hij zijn kracht afnemen, ze zoog letterlijk al zijn bloed uit hem. Samantha... het was zijn laatste gedachte voor hij zijn bewustzijn verloor...