Jean Lorrain (1855 - 1906) behoorde tot de laat-romantische, 'decadente Franse schrijvers van het einde van de negentiende eeuw, samen met Octave Mirbeau, Barbey d'Aurevilly, Huysmans, Allais, Louijs, Schwob, Rachilde, Villiers de l'Islde Adam.
Lorrain zorgde van hen allen voor de meeste schandalen (meestal op erotisch gebied), en hij richtte zichzelf het snelst ten gronde door het overmatig gebruik van opium en ether. Tijdens zijn leven werd Lorrain de personificatie van alle denkbare ondeugden, en dit veranderde nauwelijks nadat zijn literaire werk kort na zijn dood werd verguisd en vervolgens vergeten. Toch bleven zijn verhalen en romans voor de liefhebbers van het 'mal du siècle' een verzamelobject, en tientallen jaren verschenen zij in zeer beperkte, bibliofiele, geïllustreerde uitgaven, buiten de gewone boekhandel om (ook de Nederlandse stichting De Roos verzorgde een bibliofiele uitgave van Monsieur de Bougrelon). Lorrains 'rehabilitatie' als schrijver is van zeer recente datum, en werd bevestigd door de uitvoerige monografie die Philippe Julian aan zijn leven en werk wijdde (1975).
Als zijn meesterwerk wordt beschouwd de novelle Monsieur de Bougrelon, dat in het Nederlands verschijnt onder de titel Denkbeeldige genietingen. Het verhaal speelt zich af in Amsterdam. De hoofdpersoon is een aan lagerwal geraakte Franse musicus, die zich staande houdt dank zij zijn fantasieën en herinneringen: hij is een sympathieke erotische mythomaan, een gevallen, decadente, Don Quichote, voor wie Amsterdam bevolkt is met 'denkbeeldige genietingen'.
Deze prachtige novelle is een verbijsterende en ontroerende karakterstudie van een 'gevallen engel', van een tragische romanticus. Tegelijk is de Denkbeeldige genietingen een onvergetelijke ode aan de stad Amsterdam.
Lorrain zorgde van hen allen voor de meeste schandalen (meestal op erotisch gebied), en hij richtte zichzelf het snelst ten gronde door het overmatig gebruik van opium en ether. Tijdens zijn leven werd Lorrain de personificatie van alle denkbare ondeugden, en dit veranderde nauwelijks nadat zijn literaire werk kort na zijn dood werd verguisd en vervolgens vergeten. Toch bleven zijn verhalen en romans voor de liefhebbers van het 'mal du siècle' een verzamelobject, en tientallen jaren verschenen zij in zeer beperkte, bibliofiele, geïllustreerde uitgaven, buiten de gewone boekhandel om (ook de Nederlandse stichting De Roos verzorgde een bibliofiele uitgave van Monsieur de Bougrelon). Lorrains 'rehabilitatie' als schrijver is van zeer recente datum, en werd bevestigd door de uitvoerige monografie die Philippe Julian aan zijn leven en werk wijdde (1975).
Als zijn meesterwerk wordt beschouwd de novelle Monsieur de Bougrelon, dat in het Nederlands verschijnt onder de titel Denkbeeldige genietingen. Het verhaal speelt zich af in Amsterdam. De hoofdpersoon is een aan lagerwal geraakte Franse musicus, die zich staande houdt dank zij zijn fantasieën en herinneringen: hij is een sympathieke erotische mythomaan, een gevallen, decadente, Don Quichote, voor wie Amsterdam bevolkt is met 'denkbeeldige genietingen'.
Deze prachtige novelle is een verbijsterende en ontroerende karakterstudie van een 'gevallen engel', van een tragische romanticus. Tegelijk is de Denkbeeldige genietingen een onvergetelijke ode aan de stad Amsterdam.
