Vol goede moed en ambities gaat een nieuwe hoofdredacteur aan de slag bij het befaamde en gereputeerde Medisch Tijdschrijft, gevestigd in een statige villa aan een voornaam plein. Het tijdschrift bestaat 150 jaar en is een van de oudste weekbladen van Nederland, een begrip in de medische wereld. Maar zoals het zo vaak gaat met dergelijke geïnstitutionaliseerde bolwerken: de tradities zijn krachtig, zó krachtig dat het de hoofdredacteur moeite kost om zijn collega’s te overtuigen van de noodzaak van aanpassing aan de veranderende tijd. Langzaam maar zeker lijkt hij in staat de barrières van ingeroeste gebruiken en onwil te slechten, tot hij stuit op tegenwerking die zo vindingrijk is dat er sprake lijkt te zijn van een samenzwering en hij in een neergaande spiraal terechtkomt die maar op één manier kan eindigen. In uiterst geestige dialogen en meesterlijke beschrijvingen schetst Veeken het reilen en zeilen op een kantoor waarin de mensen ogenschijnlijk samenwerken om iets tot stand te brengen, maar in feite uit zijn op elkaars ondergang.
