In Een kring van stenen maken we kennis met Merisse, een jonge vrouw die bereid is de grenzen van het betamelijke te overschrijden om haar dwangmatige behoefte aan een avontuurlijk leven werkelijkheid te doen worden. Derhalve grijpt deze eigenzinnige vrouw in wording de komst van de beruchte baron Peon naar het eiland van haar jeugd aan om zich gewillig te laten ontvoeren en zodoende de wurgende beklemming van haar alledaagse bestaan te ontvluchten. Dit tot grote voldoening van de snode baron, die vanaf dat ogenblik meedogenloos druk kan uitoefenen op de achtergebleven moeder, een gezaghebbend aristocrate. In Poseidia, een tot ondergang gedoemde wereld, naar het schijnt - naar de roep van de profeten ter plekke luistert niemand - stort Merisse zich in het volle leven. Haar geluk lijkt verzekerd, tot de ene valse noot na de andere in haar bestaan doorklinkt. Bijvoorbeeld: welke rol is haar toebedeeld in het politieke spel dat de baron zo behendig speelt? En wat beoogt zijn rechterhand, een heuse Khand, een ras dat als geen ander minderwaardigheidsgevoelens kent? En, vooral, is het waar dat de baron van zins is de Grote Kristallen van Poseidia voor onhaalbare doeleinden aan te wenden?
