“Er is hier niets”; is de kroniek van een mijnwerkersgezin aan het begin van de twintigste eeuw. Een indringend en soms ook grappig boek. Arend en Johanna Duinkerken verhuizen vanuit Drenthe, dat volgens Arend vastgevroren is in de tijd, naar Bochum in het Ruhrgebied, op zoek naar een beter leven. Vlak voor de eerste wereldoorlog uitbarst verlaten ze Duitsland en komen in Schaesberg terecht waar Arend in de Oranje Nassaumijn II gaat werken. Hun leven kent de nodige tegenslagen, kinderen die jong sterven en kinderen die volkomen doof blijken te zijn. Ze hebben beiden hun eigen manier om hiermee om te gaan. Arend werkt zich dood en Johanna zwijgt als het niet noodzakelijk is om te spreken. Hun jongste dove zoon, hij heet ook Arend, moet daar een prijs voor betalen. Zijn moeder houdt niet van hem, denkt hij. Kleine Arend groeit op met de gedachte dat er niemand is die hem ziet, behalve een welwillend Mariabeeld in een kapel. We leren hem, zijn ouders en later zijn zoon kennen; zij vertellen dit bijzondere verhaal. De mijnen lijken het decor dat nooit zal veranderen.
