Kunstenaar Eugeen Van Mieghem (1875-1930) leeft en werkt in een tijd van radicale veranderingen. Antwerpen wordt opnieuw een wereldhaven, de grootste na New York. Stoomschepen, trams, auto’s en elektrisch licht doen hun intrede. Dokwerkers (m/v) worden uitgebuit en stilaan overvleugeld door zeereuzen en graanzuigers. De sociale strijd barst los. In de kunst volgen revolutionaire stromingen elkaar in sneltempo op.
Eugeen Van Mieghem is overal bij. Hij ziet, tekent en schildert alles onafgebroken in zijn dynamische, flitsende stijl: arbeiders, armoezaaiers, stakers, joodse transmigranten op weg naar Amerika, vluchtelingen en soldaten in de Eerste Wereldoorlog, maar ook de beau monde in de opera en de kunstkringen, hoeren in havenkroegen en demi-mondaines in brasseries, en – niet in de laatste plaats – zijn eigen vrouw en kind.
Zijn oog is een camera, zijn hand tekent razendsnel om gelijke tred te houden met zijn rusteloze blik. Hij is de razende reporter van het dagelijks leven. Zijn oeuvre leest als het dagboek van een stad in beweging, een wereld in verandering.
