Bijna veertig jaar lang heeft Augustinus (354-430) in Noord-Afrika de geloofsgemeenschap als predikant gediend. Van heinde en verre kwamen mensen naar de kerk om zelf de woorden van de befaamde bisschop te beluisteren of zijn preken in opdracht van anderen op te tekenen. Zo zijn ongeveer zeshonderd preken van hem bewaard.
Voor deze bundel werden achtentwintig preken vertaald van de sermones de scripturis. Dit boek bevat de laatste reeks preken over passages uit brieven van het Nieuwe Testament. Op twee uitzonderingen na verschijnt in dit boek van alle preken de eerste Nederlandse vertaling.
In bijna elke preek komen verrassende wendingen aan het licht. Zo staat Augustinus in een van de preken uit deze bundel nauwkeurig stil bij de vraag wat er gebeurt wanneer je doet wat je aan een ander hebt beloofd. We zeggen dan heel gemakkelijk dat je je belofte waarmaakt. Dat is volgens Augustinus nu net de vraag. De predikant maakt daarmee zijn luisteraars gevoelig voor diepere dimensies van ons bestaan. Gaat achter iedere belofte niet enig geloof schuil tussen twee mensen: van iemand die de belofte doet en van iemand die de belofte ontvangt? Zo bezien is geloof zelfs het begin van ons samenleven. Vanzelfsprekend gaat het daarbij aldus Augustinus niet om een willekeurig, maar om een bijzonder geloof, dat zijn kracht ontleent aan de liefde (Sermo 168,1-2). Hij had die laatste wijsheid niet van zichzelf. Hij baseerde zijn opvatting op een bijbeltekst van de apostel Paulus (Gal 5,6).
