Genoeg

In Tienen hebben ze mijn leven gered. Dat klinkt dramatischer dan ik zou willen, maar sommige dingen moet je zeggen zoals ze zijn. Toen ik werd opgenomen in de eetkliniek van Ter Berken woog ik zesentwintig kilo. Dat is te vergelijken met het gewicht van een negenjarig kind. Ik was net achttien geworden. Terwijl de mensen met wie ik opgroeide hun weg in het leven begonnen te zoeken, studierichtingen kozen, heel hard twijfelden en net zo hard feestten, voelde ik niets. Geen onzekerheid over de toekomst. Geen vragen over aan te vatten studies. Geen verdriet om stukgelopen relaties. Gewoon niets. Eens je onder een bepaald gewicht komt, schakelen je emoties zichzelf helemaal uit. Misschien is dat een soort van
overlevingsmodus. Misschien vergen emoties energie van je lichaam die er niet meer is. Wat maakt het uit, het resultaat is een grote leegte in je hoofd. Een wit vlak waar je moeilijk voorbij kunt. Totale apathie.