Sean lijkt een normale baby, behalve dat hij veel huilt en absoluut niet opgepakt en geknuffeld wil worden. Zijn ouders, Judy en Ron Barron, denken dat het vanzelf wel zal overgaan.Maar als hij ouder wordt, ontwikkelt Sean steeds vreemdere gewoontes. Zo kan hij zich urenlang vermaken door aan het tapijt te peuteren, en zegt hij niet `ik' maar `hij' als hij zichzelf bedoelt. Seans ouders moeten de waarheid onder ogen zien: er is iets heel erg mis met hun kind.
Diverse artsen die zij om advies vragen, weten met Sean geen raad.Uiteindelijk vinden zij een dokter die hun kan vertellen wat er met Sean aan de hand is: hij lijdt aan een ongeneeslijke ziekte die alleen maar erger kan worden - Sean is autistisch.Hij adviseert hun Sean in een tehuis onder te brengen.Maar hoewel het vrijwel onmogelijk is met Sean in één huis te leven, peinzen Judy en Ron daar niet over. Soms kunnen ze een glimp opvangen van het hulpeloze kind dat in hun vreemde zoon zit opgesloten. Dat sterkt hen in hun overtuiging dat Sean te helpen is. En najaren tobben slagen ze erin door hun liefde en bijna onmenselijke geduld Sean uit zijn eenzame gevangenis te bevrijden.
In Gestolen jaren vertellen Sean en zijn moeder Judy afwisselend hun aangrijpende verhaal. Judy beschrijft haar wanhopige pogingen om het bizarre gedrag van haar kind te begrijpen, en Sean vertelt in levendige beelden over die vreselijke jaren die hem door zijn mysterieuze ziekte werden ontstolen. Sean geeft een uiterst fascinerend en emotioneel verslag, omdat hij zich alles herinnert: zijn woede, zijn eenzaamheid en zijn vertwijfelde pogingen om contact te krijgen met een ander mens.
