In december 2009 begon Kate Zambreno een blog met de naam Frances Farmer Is My Sister, waarop hen de vrouwen van het modernisme op een radicaal nieuwe manier onderzocht.
Vivienne Eliot, Jane Bowles, Jean Rhys en Zelda Fitzgerald stonden bekend als muzen van mannelijke schrijvers; hun eigen werk – en de vaak substantiële bijdragen aan het werk van de mannen om hen heen – belandde in de marge, werd verdoezeld en vergeten, en niet zelden werden zijzelf uiteindelijk ondergebracht in psychiatrische instellingen. Rondom het blog ontstond een onlinegemeenschap van schrijvers en studenten die de verstikkende patriarchale kijk op het kunstenaarschap omverwierpen en zo een alternatieve canon ontwikkelden.
In Heldinnen brengt Zambreno deze ideeën samen in een vlijmscherp literair manifest. Hen traceert de ontstaansgeschiedenis van de neiging om de vrouwelijke ervaring consequent als minderwaardig weg te zetten en geeft tegelijk vorm aan een mogelijke bevrijding van het nog steeds aanwezige patriarchale juk.
Vivienne Eliot, Jane Bowles, Jean Rhys en Zelda Fitzgerald stonden bekend als muzen van mannelijke schrijvers; hun eigen werk – en de vaak substantiële bijdragen aan het werk van de mannen om hen heen – belandde in de marge, werd verdoezeld en vergeten, en niet zelden werden zijzelf uiteindelijk ondergebracht in psychiatrische instellingen. Rondom het blog ontstond een onlinegemeenschap van schrijvers en studenten die de verstikkende patriarchale kijk op het kunstenaarschap omverwierpen en zo een alternatieve canon ontwikkelden.
In Heldinnen brengt Zambreno deze ideeën samen in een vlijmscherp literair manifest. Hen traceert de ontstaansgeschiedenis van de neiging om de vrouwelijke ervaring consequent als minderwaardig weg te zetten en geeft tegelijk vorm aan een mogelijke bevrijding van het nog steeds aanwezige patriarchale juk.
