Vanuit haar raam ziet de vertelster het voortschrijdend verval; zij ziet de wegtrekkende horden langsrazen, op zoek naar de veiligheid, het onderdak, het goede leven dat altijd ergens anders is, ver van de anarchie van deze leeglopende stad, waar de mensen zich uit zelfverdediging in stamverband aaneensluiten, waar planten en dieren in verlaten straten en huizen vrij spel hebben. Bovendien heeft zij de verantwoordelijkheid voor het kind Emily, dat door een vreemdeling onder haar hoede is achtergelaten, en wier ontwikkeling zij gadeslaat. En Emily, die tegen het eind van het verhaal een door het leven getekende jonge vrouw van nog geen zestien is geworden wordt ook behoed en bewaakt door Hugo, half kat, half hond, dat wonderlijke en sympathieke dier dat in dit verhaal een belangrijke rol speelt..
