Tijdens de hongerwinter overleden in het westen van Nederland ruim twintigduizend mensen aan de gevolgen van honger en uitputting. Angst en onzekerheid beheersten in deze maanden het leven. Voor veel kinderen was evacuatie naar het platteland de enige kans om te overleven. Vaak wisten hun ouders niet eens waar ze precies terecht zouden komen. De meeste kinderen werden tijdelijk opgenomen in gezinnen in het noorden en oosten van het land. Maar soms ging het anders. Vier jonge vrouwen in de stad Groningen vingen (clandestien) dertien babys op in hun Babyhuis Prinses Margriet. Liefke Knol stuitte op een indrukwekkend fotoalbum, en kreeg inzage in de brieven van de ouders van de babys, geschreven tijdens de oorlog en in de maanden daarna. Deze brieven geven een indringend beeld van het dagelijks leven in Amsterdam tijdens de Hongerwinter, met onder andere beschrijvingen van zoektochten naar voedsel, het gesjoemel met bonnen en de zwarte markt. In persoonlijke gesprekken met de babys van toen ontdekte Liefke Knol de impact van de scheiding tussen de kinderen en hun ouders.
'Even een berichtje aan U als dat ik het natuurlijk heel erg vind, omdat ik haar uit nood der tijden voor een poosje weg moet doen. Toch ben ik U bij voorbaat dankbaar dat op deze manier mijn kindje gered kan worden.'
'Even een berichtje aan U als dat ik het natuurlijk heel erg vind, omdat ik haar uit nood der tijden voor een poosje weg moet doen. Toch ben ik U bij voorbaat dankbaar dat op deze manier mijn kindje gered kan worden.'
