Negen jaar lang bezocht Ans Markus bijna elke dag, op de fiets, haar moeder in het nabijgelegen bejaardentehuis. Over de tijd tegen het overlijden aan - mevrouw Markus werd 101 - schreef Ans Markus kleine verhaaltjes. Voor iedereen herkenbaar: de warme maaltijd om half twaalf, het goedwillende doch vaak machteloze personeel, de toenemende afhankelijkheid, het schuldgevoel van een kind en die allerlaatste worsteling.
Het is goed zo is het ontroerende vervolg op De pijn van oud.
