Melanie wordt ongeneeslijk ziek verklaard. Haar tumor is te groot en te agressief om nog voor een behandeling in aanmerking te komen. De kankerprotocollen 'schrijven voor' dat zij het leven moet verlaten. Zij heeft nog drie maanden te leven...
Op meeslepende en vlotte wijze doet zij verslag van een wanhopige zoektocht naar overleving, in binnen- en buitenland, zonder een spoor van zelfbeklag of het nawijzen van anderen. Integendeel, humor en zelfspot zijn ruimschoots in haar verhaal vertegenwoordigd.
De liefde voor haar jonge zoon en een Amerikaan die zij ontmoet in de trein naar Parijs, geven haar de kracht om fysieke en mentale grenzen te verleggen en anderen hierin mee te slepen.
Haar lange zoektocht eindigt in België, waar een uiterst ervaren chirurg haar leven redt met een afgekeurd orgaan. Hij schreef een prachtig voorwoord over wilskracht, levenslust en individuele patiëntenbenadering en over het boeiende van het verleggen van grenzen in zijn beroep.
