Nieuw, niet eerder uitgegeven werk van Nobelprijswinnaar Günter Grass, in zijn geroemde stijl: een mengeling van realiteit en symboliek waarin hij met weinig woorden een hele wereld weet te scheppen
Op de vraag met welke vrouw uit de geschiedenis hij wel eens zou willen dineren, noemde Umberto Eco de historische figuur Uta von Naumburg. Günter Grass zet dat gedachte-experiment om in literatuur met het schrijven van Het levende standbeeld.
Eind jaren tachtig raakt de verteller, met dezelfde naam als de auteur, onder de indruk van de mooiste vrouw uit de middeleeuwen. Hij ziet haar levensecht afgebeeld in de Dom van Naumburg, waar ze het stralende middelpunt vormt van een groep van twaalf beroemde beelden uit circa 1250. Op papier is alles mogelijk, dus Grass nodigt deze historische figuren uit bij hem aan tafel. Hij is vooral gecharmeerd van Uta. Het is het startpunt van een twintig jaar durende obsessie. Na een sprong in de tijd is Uta wonderlijk genoeg in het heden te vinden op pleinen in Keulen, Milaan en Frankfurt als ‘levend standbeeld’. De verteller probeert haar meermaals uit te nodigen voor een afspraakje, maar als ze eindelijk op zijn voorstel ingaat, verloopt die ontmoeting anders dan verwacht.
Het levende standbeeld is teruggevonden door Hilke Ohsoling, oud-medewerker van Grass. Al eerder ontdekte ze losse manuscriptpagina’s, werkplannen, beelden en litho’s die erop wijzen dat Grass jaren rondliep met het idee. Het levende standbeeld is een tot nu toe onbekend, bruisend en verrassend verhaal van een van de bekendste Duitse schrijvers, en winnaar van de Nobelprijs voor de Literatuur.
In de pers
‘Het levende standbeeld verdient de aandacht die de uitgever eraan geeft. Zo’n late vondst uit het werk van Grass is een belangrijke gebeurtenis.’ Berliner Zeitung
‘Een typische Grass vol fantasie en schrijfplezier.’ Deutschlandfunk
‘Het energieke Het levende standbeeld meet zich met de beste boeken van de schrijver uit Danzig, als laatste voorbeeld van buitengewone kunde.’ MDR Kultur
